Coromandel, Bay of Islands en omgeving Auckland

17 november
Wakker worden met een zonnetje en dan ook nog ontbijt in de zon, dat is genieten dachten we. Helaas moesten we de spullen al snel naar binnen sjouwen want er kwam een enorme plensbui.
Daarna weer zon en hebben we een eindje over het strand gelopen voordat we verder trokken langs de kust naar het noorden.
Eerst naar Hot Water Beach, maar daar waren we eigenlijk te vroeg. Dat strand ligt deels boven een warme bron en als je dan een kuil graaft in het zand, dan loopt deze vol met warm water. Echter alleen bij laag water. Het was 2 uur ervoor hoog water geweest en dan ligt dat deel onder water.
Wij weer verder naar Hahei waar Cathedral Cove is. Dat is een hoge tunnel onder de rotsen. Ook die kun je vanaf de kant alleen maar bij laag water bezoeken. Maar wij kwamen op het strand een bedrijfje tegen dat er heen ging met een zodiac. En ze gingen ook nog langs diverse zeegrotten op een paar eilandjes voor de kust. Wij dus mee. Echt mooi wat de natuur kan doen door erosie en erupties van de vulkanische omgeving. Diverse grotten bezocht en daar zag je mooi gekleurde kwallen rondzwemmen. En weer hadden we geluk want gedurende onze tocht hadden we grotendeels zon. Alleen het laatste stukje kregen we even een felle bui met een beetje hagel.

Terug op het strand weer op pad naar Whitianga. Nu stond er op de kaart dat daar een veerbootje was, maar dat bleek alleen een veer voor voetgangers. We moesten dus weer terug en rondom de baai naar Whitianga wat een ritje opleverde van 35 km. Daar een gezellig kroegje opgezocht voor een biertje en ondertussen op onze favoriete app, Campermate, de volgende camping uitgezocht.
Deze was nog 35 km verder in Te Rerenga, waar we weer in de plenzende regen aankwamen. Maar we hadden dan ook een camping uitgezocht met een goede keuken met zitruimte, dus dat was geen probleem.

18 november
Na het ontbijt, ook weer in het zonnetje, doorgereden naar het plaatsje Coromandel en daar even gestopt om rond te kijken en een kop koffie te nemen. Niet echt veel bijzonders eigenlijk. Een hoofdstraat met wat winkeltjes en cafeetjes en verder een haventje met veel zeilboten. Later begrepen we dat 1 op de 3 Nieuw Zeelanders een boot heeft, dus overal vindt je havens vol met bootjes in alle soorten en maten.
Daarna zijn we langs de Westkust van de Coromandel Peninsula naar het zuiden gereden en vervolgens over een tamelijk saaie weg naar Auckland.
En daar kwamen we weer duidelijk in de bewoonde wereld. Al snel stonden we in de file en werden we weer geconfronteerd met redelijk agressief rijgedrag.
Dat was ons toch al opgevallen. Op het Zuideiland rijdt iedereen relaxed en houden ze er rekening mee als je wat rustig aan doet om rondt te kijken, maar op het Noordeiland heeft iedereen haast, wordt je regelmatig gesneden en begint men te toeteren als je niet opschiet. En dat commentaar hoorden we van diverse toeristen.
Na een uur konden we Auckland achter ons laten en zijn doorgereden naar Paihia aan de Bay of Islands. Al met al best wel wat kilometertjes, maar daar wilden we onze vakantie in Nieuw Zeeland mee afsluiten.

19 november
Strak blauwe hemel, uniek voor onze vakantie hier, en dus ontbijt buiten.
Daarna op weg naar Kerikeri waar we een klein museum hebben bezocht van een Maori dorpje. Viel een beetje tegen maar het was wel leuk om wat modelletjes te zien van de originele huisjes.
Aan de overkant was een oude missie post, de eerste die opgezet was in Nieuw Zeeland. De Bay of Islands is namelijk de plek waar zowel de Maori, ongeveer 800 jaar geleden, en kapitein Cook 300 jaar geleden aan land kwamen.
Een eindje verderop was een mooie waterval, Rainbow Falls, met daarachter een grot. Om daar echter in te komen moest je door de waterval klauteren en gezien de temperatuur van het water hebben we dat maar overgeslagen.

Vanuit Kerikeri weer teruggereden naar Paihia en daar zijn we met een veerbootje overgestoken naar Russell. Paihia hadden we overgeslagen omdat dat was overspoeld door massa toerisme. In Russel was dat een stuk minder en het was ook veel authentieker. Alleen kregen we het niet voor elkaar om een plekje te vinden voor een kop koffie omdat het ook hier best druk was.
Wij dus door langs de kustweg naar het zuiden. Een smal weggetje vol haarspeldbochten. Dus geen weg voor mensen met wagenziekte.
Nu is een kustweg hier vaak niet direct langs de kust en heb je aan beide kanten van de weg veel begroeiing, waardoor je niet zo veel ziet. Maar er was wel een mooi stuk bij direct langs de kust. Helaas zonder mogelijkheid om te stoppen en op de weg blijven staan is geen optie omdat het door de vele bochten niet erg overzichtelijk is. Dus maar proberen te genieten onder het rijden en ondertussen zorgen dat je niet de afgrond instuurt, want het asfalt loopt vaak vlak langs de rand. En af en toe zijn er ook stukken verdwenen aan de zijkant.

Na een kilometer of 30 kwamen we een bordje tegen van een camping aan zee in Oakura en daar zijn we maar heengereden. Het was inmiddels stevig over de 20 graden en dus best lekker om een beetje op tijd te stoppen.
In mijn optimistische bui dan ook gelijk mijn zwembroek aangetrokken en de zee in. En ja, als je ergens aan begint moet je doorzetten, want het water was denk ik nog geen 10 graden. Maar ja ik kan in elk geval zeggen dat ik 1 keer op mijn hele vakantie in Nieuw Zeeland in zee geweest ben ;-)
Daarna in elk geval lekker in het zonnetje gezeten met een drankje en zelfs buiten gegeten. Alleen dat laatste was wel weer met een vest aan want het begon al weer te betrekken en er stak een stevige bries op.

20 november
Hil had afgesproken met een ex collega, Erika om langs te gaan als we in de buurt waren. En zij woont, samen met haar vriend Willem, sinds een half jaar in Kumeu, een voorstadje van Auckland. Dus weer terug naar het zuiden via Whangarei, een klein stadje met een gezellig haventje. Tegen 2 uur waren we in Kumeu en zijn samen met Erika en Willem naar Muriwai Beach gegaan, waar een enorme kolonie Jan van Gents nestelde. Duidelijk een bekende plek want er waren weer hele hordes Aziaten die ongeveer even druk rondhuppelden als de nestelende vogels. Dat in combinatie met enorme golven was een geweldig schouwspel.
Terug bij hun huisje werd de barbecue aangestoken en hebben we heerlijk buiten gegeten en lekker bij kunnen praten over de ontwikkelingen die ze hier doormaken. Beiden hebben een baan en inmiddels wonen ze ook op zich zelf. Alleen hebben ze moeite met het tempo en de inefficiëntie die ze hier tegenkomen. Wennen dus om maar half zo veel te produceren.
Ook bleek dat Erika de dochter is van een ex collega van mij bij Baas. Dan is de wereld toch weer klein.
Omdat we er toch al geparkeerd stonden met ons campertje zijn we wij daar de nacht gebleven. Ook maar beter na een paar biertjes nietwaar.

21 november
Lekker uitgeslapen en op ons gemak ontbeten. Daarna zijn we naar de westkust gereden. Onderweg nog een stevige wandeling met vele trappen gemaakt naar de Farry watervallen. Dit bleek een klein watervalletje te zijn dat in trappen naar beneden kwam met onderaan de langste trede van een meter of 20.
In Piha zijn we op de camping gaan staan en gelijk naar het strand gegaan voor een lekkere wandeling. Want ook nu was het weer prachtig weer.
Daarmee is ons afscheid van Nieuw Zeeland in elk geval zonnig aan het eindigen. Onze spullen zijn inmiddels weer ingepakt en morgen gaan we naar Auckland om de camper in te leveren en vertrekken rond 15:00 uur naar respectievelijk huis en Melbourne. En daarmee scheiden onze wegen weer na twee en een halve maand. Voor mij dus op naar het volgende avontuur.