West Kust en Noord Tasmanië

7 december
Om het af te leren ben ik s'morgens weer aan de wandel gegaan. Deze keer een trip van 2 uur, dus viel mee. Eerst naar een uitzicht punt over Wineglass Bay en daarna naar het strand van Wineglass Bay. De naam is ontstaan omdat de baai de vorm heeft van een wijnglas en het behoort tot de top 10 van mooiste stranden in de wereld. Inderdaad is het een prachtig strand met wit fijn zand. Eén klein nadeeltje echter, je moet er dus wel een dik uur voor over een vrij stijl pad lopen en deels over rotsen klauteren om er te komen. Zie me al sjouwen met mijn parasolletje, koeltas, badhanddoek en wat al niet meer ;-)
En dan moet je dat zelfde pad ook weer terug.
Daarna nog een stukje bij Cape Tourville langs de kust gelopen, want daar zou de kans groot zijn om een Tasmanian Devel tegen te komen. Niet dus, want het was knap warm en dan zijn het eigenlijk ook nog eens nachtdieren.
Vanuit het Freycinet Peninsula verder de kust naar het noorden gevolgd via Bicheno richting St. Helens. Een prachtige kust hier met veel kleine baaitjes van fijn wit zand afgewisseld met kliffen van soms bloedrode keien en rotsen.
Vlak voor St. Helens ben ik afgeslagen naar Dianas Beach waar een vrij kampeerterrein is vlak aan het strand. Goed voor het vakantiebudget dus en gelijk maar een uurtje strand meegepakt. En dat werd dan ook gelijk mijn eerste duik in de Tasman Zee hier. Het water was wel koud overigens. Een graad of 13 begreep ik van iemand. Uiteindelijk was ik de enige die bleef overnachten, dus eigen strandje van 3 km en de stilte die alleen werd onderbroken door wat vogels en het geruis van de zee. Helaas werd daar s'nachts ook nog eens het geruis van een stortbui aan toegevoegd maar ja, je kan niet alles hebben.

8 december
Opgestaan met flinke plensbuien. Toch maar een duik in zee genomen om even goed wakker te worden en daarna weer opwarmen in de camper tijdens het ontbijt.
Inmiddels had ik al begrepen dat het voorlopig zou blijven regenen en werd er gewaarschuwd voor zware windstoten. Dus op mijn gemak ontbeten en daarna weer op pad gegaan. Nu was ik naar St. Helens gereden omdat daar de Bay of Fire is, een gebied met mooie stranden die vooral bekend zijn door de rode keien die er op liggen. Dus toch maar gaan kijken. Nu dat was een heerlijk wandelingentje. Binnen een half uur was ik doorweekt, want de wind was al flink aangetrokken. Maar snel terug de camper in en op pad naar Launceston, een kleine 160km het binnenland in. En onderweg af en toe lekker slingeren van de windstoten. Het blijft een avontuur :-)
In Launceston weer eens de nodige boodschappen gedaan en daarna een camping opgezocht. Gelukkig was inmiddels de regen gestopt en bleef alleen de wind over, op het gemak in de open camping keuken mijn eten klaargemaakt onder het genot van een koel biertje.

9 december
Inmiddels weer een heerlijk zonnetje en lekker temperatuurtje, dus spulletjes ingepakt en vanuit Launceston de weg langs de linker oever van de Tamar River gevolgd naar het Noorden.
Onderweg kom je een dorpje tegen, Grindelwald, en zoals de naam al suggereert is de bouw een beetje gebaseerd op de chalets in Zwitserland.
In het centrum zijn een paar cafés en restaurantjes en middenin ligt ook een golfbaan. Op een van de terrasjes zaten een aantal heren, na een rondje golf, gezellig met zijn alleen de verjaardag van een van hen te vieren met koffie en gebak. Ik weet zeker dat mijn vader het hier super naar zijn zin gehad zou hebben. Gezellig met de boys een rondje golf en dan naar één van de barretjes om lekker na te genieten. En dan s'avonds met z'n allen een BBQ in de bijbehorende feestruimte met de welluidende naam 'Edelweiss', of zoals ze het hier uitspreken Aidulwais.
Ook de huizen in de rondom liggende heuvels zagen er erg fraai uit. Duidelijk een omgeving waar veel gepensioneerden zijn neergestreken.
Overigens denk ik dat hier in het verleden meer Duitstaligen zijn neergestreken, want een eind verder kwam ik het plaatsje Franford tegen.

Na een kop koffie weer verder gereden naar Beauty Point. Daar is het Platypus Centre en dat is dus de gelegenheid om meer van dat diertje te zien dan een flits in het donkere water. Ze eten wurmpjes en kleine krabbetjes en die vangen ze dus onder water. Maar de prooi moet wel levend zijn, want onderwater houdt de platypus zijn ogen dicht en vindt zijn prooi alleen door beweging, Dat wordt overgebracht op een paar gevoelige haartjes bij zijn bek. Grappig om te zien dat ze als een soort stofzuiger over de bodem zwemmen en met hun kop van links naar rechts bewegen om maar trillingen op te vangen.
In het zelfde centrum hebben ze ook Echidna's, de mieren etende egels dus. Ook die blijken uitstekend te kunnen zwemmen. Bij het voeren kon je zien dat ze net zo'n lange tong hebben als hun naamgenoten, de miereneters. Verschil is dat ze een stuk kleiner zijn en eieren leggen, net als de platypus.
Na deze wijze lessen weer op pad in Zuidwestelijke richting via Westbury en Deloraine naar Moles Creek om daar de laatste nacht door te brengen op Tasmanië.
Inmiddels was de wind weer gedraaid en woei er een stevige poolwind, ook dat is Tasmanië. Lange broek en vest weer aan om een beetje warm te blijven.

10 december
Gelukkig weer wat warmer zodat ik buiten kon ontbijten.
Vanaf de camping een stukje teruggereden naar Trowunna Wildlife Park, want als je in Tasmanië geweest ben dan moet je toch op z'n minst ook de Tasmanian Devil in levende lijve gezien hebben. In het wild is dat niet gelukt, dus dan maar bij een opvangcentrum. Daar werden niet alleen Tasmanian Devils opgevangen maar ook Wombats en diverse soorten vogels. Een jongedame gaf een rondleiding en wist daarbij enorm veel te vertellen over het gedrag van beide soorten. De Tasmanian Devil vreet dus alleen alles waar vlees aan zit en dan moet het ook nog dood zijn. Nou dan zou je zeggen dat ze het in Tasmanië goed hebben want daar ligt de weg vol met dode beesten. Jammer genoeg zijn ze daardoor zelf ook het slachtoffer. Tijdens het voederen werd even getoond hoe agressief ze onderling ook zijn en ze beten met gemak een stuk bot doormidden. Daar moet je vinger dus niet tussen zitten.
En zoals ik al vermoedde is de wombat familie van de koala beer, alleen klimt hij geen bomen. Dit zijn dan weer grappige, vriendelijke beesten die voornamelijk gras eten. Weer een leerzaam ochtendje dus.

Vanaf het wildlife park weer teruggereden naar Mole Creek om daar de grotten te bezoeken. Er zijn er daar 2, de Marakoopa Cave en King Salamons Cave. Maar de door de eerste loopt een riviertje en door de hevige regenval van de afgelopen dagen was die deels ondergelopen en dus gesloten.
Op naar King Salamons Cave dus en ik moet zeggen dat was de moeite waard. Ik heb al de nodige grotten gezien, maar hier was een groot deel van de ontstane stalactieten en stalagmieten voorzien van een glanzende laag kristallen en dat alles dan nog gekleurd in een aantal okerkleurige tinten. Wel een beetje kruip door en sluip door maar dat maakt het een beetje extra spannend.

Daarna op naar het laatste item van mijn lijstje voor die dag, de Anvers Chocolate Factory. Nu had ik van Gonda doorgekregen dat ik de chocolade fabriek zeker moest bezoeken en ik weet niet of ze deze bedoelde, want er blijken er meer te zijn. Het was zaterdag dus in de "fabriek" werd nauwelijks meer gewerkt. Er stond nog een dame een paar kerstmannetjes te maken en dat was het wel zo ongeveer. Maar in het bijbehorende museum kon je op je gemak rondkijken. Daar werd de geschiedenis uitgelegd en, wat ik niet wist, is dat het ontstaan van chocola is begonnen bij de Inca's. De Spanjaarden hebben dat mee terug genomen naar het Spaanse hof en vandaaruit heeft het zich verspreid over Europa.
Ook kwam de naam van Houten erg vaak voor omdat deze de samenstelling van de chocolade had verfijnd. Doen wij Hollanders toch weer goed hè.
Deze chocolade fabriek heeft zijn naam te danken aan de oprichter, een Belg die in Antwerpen had geleerd om Pralines te maken en daarna hier in Latrobe op Tasmanië voor zichzelf is begonnen. En blijkbaar met succes, want het was erg druk. Ook mocht er uit een aantal bakjes proeven en ik ben eerlijk gezegd een keer of vier terug gegaan naar het bakje met de chocolade truffels.
Daarna een plak pure chocolade gekocht, want de natuurlijke smaak daarvan was ook erg lekker.

En daarmee was het laatste item van mijn lijstje geschrapt en ben ik naar Devenport gereden. Daar een lekker plekje aan de kust gezocht met uitzicht op de binnenkomende veerboot "Spirit of Tasmania". Al vroeg mijn eten klaargemaakt daar, want in theorie zou ik om half zeven moeten inchecken om weer terug te varen naar Melbourne.
Even later kwam er iemand bij mij aan de picknicktafel zitten en die wist me te vertellen dat de boot een uur vertraging had. Dus ik heb lekker in het zonnetje zitten wachten tot de boot aan de horizon verscheen.
Pas om 8 uur reed ik aan boord, maar hij is toch nog om 9 uur vertrokken, keurig op tijd dus. Ik vermoedt dat er niet zo veel auto's meegingen. Bij het uitladen was het wel erg druk. Vooral veel gezinnen met kinderen. De schoolvakantie is hier dus duidelijk begonnen.
Na een biertje heb ik mijn luie stoel maar opgezocht om een poging te doen nog wat te slapen.