Philip Island en de Great Ocean Road

11 december
Om half zeven stond ik op de kade en in dit geval was dat wel lekker, want op zondag morgen om die tijd is het dan lekker rustig in Melbourne. Alleen kwam ik wel hele groepen tegen op de racefiets. zo te zien ook populair hier.
Vanuit Melbourne ben ik langs de kust richting Phillip Island gereden. Eerst nog weer even de ijskast gevuld en de tank volgegooid, want ik nam aan dat er op het eiland niet zo veel te krijgen zou zijn.
Was wel weer omschakelen na de schitterende natuur van Tasmanië, want hier zijn het weer oersaaie 6- tot 4-baans wegen die door uitgestrekte kale weilanden lopen als je de buitenwijken van Melbourne eenmaal verlaten hebt.

Vroeg in de middag kwam ik aan in Cowes op Phillip Island. Nu had ik in het foldertje gezien dat hier van alles te beleven was en het vol zat met wild. Daarom nam ik ook aan dat Cowes een gezellig en rustig plaatsje zou zijn. Maar niets is minder waar. Het bleek Renesse in het kwadraat te zijn. Duidelijk een locatie om je in het weekend even lekker uit te leven. Ook die natuur viel een beetje tegen. Je kon wel koala's zien maar dan wel op een privé dierentuin. Voor de meeste andere dieren het zelfde verhaal. Alles erg commercieel met als topper de pinguïn parade.

Dat laatste was een van de redenen waarom ik hier heen gegaan was, niet wetende dat dit geen beschermd natuurgebied is. Om de parade te kunnen zien moest je tussen de $20 en $60 betalen, afhankelijk van de plek waar je wilde zitten en of je eventueel met een gids mee wilde. Er is daar een complete tribune geplaatst voor zo'n 1000 man met een visitor center waar van alles te koop is van plastic tassen met een pinguïn er op tot pluche pinguïns en ga zo maar door. Een groot circus dus.
Waar het op neer komt is dat op die locatie een flink aantal pinguïns hun nest hebben in de duinen achter de tribunes en na zonsondergang komen ze vanuit zee daar naar toe. Eerder durven ze niet want dit is een kleine soort en dan worden ze al snel te grazen genomen door roofvogels als ze bij daglicht over het strand rennen.
Voordat ze massaal aan land komen wordt er dan nog wat uitleg gegeven en tevens wordt er aangegeven dat al het geld dat binnenkomt ten goede komt aan de pinguïns. Ga er maar vanuit dat er per avond zo'n $30.000 binnenkomt alleen al aan de toegang dus die beesten zijn stinkend rijk. En dan mag je ook nog geen foto's maken. Nu snap ik dat wel weer want er zijn gekken zat die een flitser gebruiken en daarmee worden ze dan verblind. Maar ook zonder flitser mag dus niet. Toen ik eenmaal het kaartje had gekocht werd me dat laatste nog even ter zijde meegedeeld. Gezien de hele opzet had ik er eigenlijk spijt van dat ik het kaartje gekocht had. En dan zit de tribune ook nog eens voor driekwart vol met kwetterende Aziaten en staat er een ijskoude wind uit zee recht op die tribune. Wat mij betreft geen aanrader dus. Dan kun je beter naar Bruny Island gaan op Tasmanië.
Voor de liefhebbers zoek maar op internet met "pinguin parade phillip island"
En voor motor liefhebbers is er dan ook nog het race circuit waar regelmatig motorraces worden gehouden.

12 december
Na een rustig ontbijtje weer op pad. In eerste instantie dacht ik op de kaart te zien dat je met een veerboot vanaf Phillip Island over kon naar Mornington Peninsula en vandaaruit weer met een veerboot naar Queenscliff aan de andere kant van Port Phillip Bay. Dat laatste klopte, maar de eerste was alleen voor voetgangers. Dus weer terug via Melbourne naar de andere kant van de baai, een omweg van 150km. En daarna door naar Torquai. Daar begint de Great Ocean Road en die wilde ik volgen richting Adelaïde.
Eerst bij een toeristenbureau wat informatie opgehaald over de bezienswaardigheden en campings en daarna naar het strand gereden. Daar kom je terecht tussen gespierde jongens en meiden met surfboardjes, want dat is de favoriete bezigheid in Torquai en het naburige plaatsje Bells Beach. Ik voelde me dus gelijk helemaal thuis, maar had helaas geen surfboardje bij me :-).
In elk geval een gezellige drukte op de mooie goudgele stranden.
Op mijn gemak weer verder gereden langs de kust en af en toe een stop gemaakt bij een uitzichtpunt. Tegen 6 uur ben ik gestopt op een camping bij Cape Otway. Die was me aangeraden omdat deze camping midden in een bosrijke omgeving ligt en die bossen vol zitten met koala's. Nu dat eerste klopte, maar dat tweede dus niet helemaal.
De overheid had ergens in 2011 een aantal koala's uitgezet in dit gebied omdat de leefomstandigheden optimaal waren. Maar in 2 jaar tijd hadden die koala's alle bomen kaalgevreten en zou het bos daardoor afsterven. Om dat te voorkomen hebben ze, in elk geval op de camping, aan de onderkant van de bomen rondom ijzeren platen aangebracht waardoor de koala's niet meer in de boom kunnen klauteren. Nu is er dus weer een groen bos, maar geen koala.

13 december
Na het ontbijt weer verder gereden langs de kust. Helaas een bewolkte dag, maar wel warm. Na een klein half uurtje kwam ik bij de Twelve Apostles, kalkstenen formaties die los voor de kust staan. De meeste zijn onderaan flink uitgehold door de constante oceaangolven. De hele kust hier is van een zachte, gelige, kalksteensoort waardoor allerlei grillige kliffen ontstaan.
Rond Port Campbell is er nog de Arch, een brug over de zee, en de London Bridge, waarvan de boog van het eerste deel al lang geleden is ingestort en deze brug dus los in zee staat. Echte toeristische trekpleisters en dan valt het op dat de beroemde Great Ocean Road één van de slechtst onderhouden wegen is die ik ben tegengekomen. Op sommige stukken zitten flinke gaten in de weg en af en toe zit er een dusdanige hobbel in dat je bijna gelanceerd wordt.
Rond een uur of vier ben ik in een klein plaatsje, Peterborough, gestopt en heb een plekje op de camping gezocht.
Daar vlak bij was ook een klein vliegveldje met een oude open dubbeldekker. Die verzorgde rondvluchten vanaf $90. Best redelijk dacht ik dus ik er naar toe. Maar voor die $90 vloog hij een kwartietje rond en dat was het. Als ik naar de 12 apostelen wilde dan werd het $160 en duurde de tocht een dik half uur. Al wat minder, maar niet onoverkomelijk. Maar toen bleek dat hij dacht dat we met z´n tweeën waren en dat ik, als ik alleen wilde gaan, het dubbele moest betalen. Dat werd me toch iets te gortig dus helaas geen leren jackie aan en stobril op om als de beroemde "Red Barron" in een tweedekker door de lucht te gaan.

14 december
Weer volop zon en een harde wind, dus de paar kilometer naar de Twelve Apostles teruggereden om ze onder betere omstandigheden te kunnen zien en daarna verder langs de kust. Na Peterborough wordt het echter een stuk minder interessant. De weg gaat het binnenland in en je rijdt tussen de groene weilanden en komt eigenlijk geen echte plaatsjes meer tegen tot aan Warrnambool. Die plaatst staat er bekend om dat je daar walvissen kunt spotten, maar dan wel in de winterperiode. En nu is het zomer, dus geen walvis te zien.
Wel hebben ze hier een klein havenstadje, Flagstaff Hill, nagebouwd van rond 1850, de tijd dat hier veel werd gedaan aan de walvisvangst.
Verder is de kust hier bekend als verzamelplaats van scheepswrakken, de Shipwreck Coast. Tientallen met name zeilschepen zijn hier vergaan in de tweede helft van de 19e eeuw en het is dan ook een paradijs voor duikers.
Aan het eind van de middag ben ik gestopt in Portland, een havenplaats waar veel graan en aluminium erts wordt verscheept.

15 december
Weer verder, grotendeels langs de kust, naar Mount Gambier. Onderweg weer eens een staatsgrens gepasseerd van Victoria naar South Australia. En ook hier mag je alle fruit en groente weer inleveren. Nu had ik dat deze keer al gezien op de kaart, dus op een paar boontjes na had ik niets meer bij me. In dit geval stond er alleen maar een ton langs de kant van de weg waar je alles zelf in kon gooien en verder was er geen mens te bekennen. Maar ja, voor het zelfde geld staan ze een eind verderop een controle te houden, dus die boontjes maar gedumpt.

Mount Gambier is een stad in een oude krater met boven de stad een aantal kratermeren. Een ervan, Blue Lake, verkleurt elke zomer van grijs naar fel blauw. Als ik het verhaal goed begreep worden een aantal algen door de warmte naar de oppervlakte gedreven waardoor de felle kleur ontstaat.
In een ander, Umpherston Sinkhole, staat inmiddels geen water meer en is een verdiepte tuin aangelegd. Eigenlijk is dit geen krater maar een ingestortte grot.

Na Mount Gambier liep de weg weer een stuk door het binneland met in eerste instantie veel groene weilanden en lange stukken door aangelegde dennenbossen voor de houtindustrie. Net of je door Zweden rijdt.
Voorbij Millicent verandert de omgeving geleidelijk in een dor, geel landschap. Dit lijkt weer veel op de steppen in Namibië. Kilometers prikkeldraad langs de weg en af en toe kom je een verdwaalde boom of koe tegen.
Ook is er niet zo veel verkeer. Nu neem ik aan dat dit komt omdat er verder niet veel te zien is en de meesten vanaf Mount Gambier de snelweg naar Adelaïde nemen.
Bij Kingston SE kom je weer bij de kust uit en daar wordt het ook weer een stuk mooier. Voor de kust ligt een lange duinenrij met tientallen kilometrs strand. En achter die duinenrij ligt een kilometerslange lagune, The Coorong. Een waar paradijs voor vogels, waaronder veel pelikanen.
Als de weg dan weer het binnenland inbuigt kom je een hoop zoutvlaktes tegen met roze en paarse kleuren van het opdrogende zout.
Uiteindelijk ben ik gestopt in Murray Bridge, een stadje dat aan de Murray rivier ligt, de grootste rivier van zuidelijk Australië.