Tahaa, Bora Bora en Raiatea

11 oktober
Vanmorgen weer alles vastgesjord en ingepakt want we gingen terug naar Tahaa, dus weer de zelfde 22 mijl over de Oceaan. Het weer was een stuk rustiger en het eerste stuk hebben we op de motor gedaan bij gebrek aan wind. Door de buien die rondom ons ontstonden kregen we na een half uurtje toch een stevig briesje en konden verder het grootste deel zeilend afleggen.
Terug op Tahaa hebben we eerst geprobeerd om Bij het dorp Patio aan te leggen, maar daar liepen we al snel vast. Verder dan maar zonder boodschappen. Op zoek naar een parelfarm, maar ook daar was het aan;eggen problematisch en zijn we uiteindelijk doorgevaren naar Tapuamu aan de Westkant. Anker laten vallen en zodiac klaargemaakt om in het dorpje rond te kijken. Nu stelde dat niet zoveel voor, maar we konden in elk geval toch wat boodschappen doen. En een koude kokosnoot kopen bij een stalletje. Nu hadden we eigenlijk een echt ijsje verwacht, want op het bordje stond CocosGlace, maar dat viel dus iets anders uit. Gat er in, rietje en je hebt een noot vol Kokosmelk. Moet je wel van houden dus.
Terug op de boot weer genieten van een mooie zonsondergang en diner bij kaarslicht.

12 oktober
Na het ontbijt met de boot naar een ankerplaats bij Motu Maharare gegaan, een klein eilandje aan de buitenkant van de koraalring rond Tahaa. Daar was een bijzonder mooie plek om te snorkelen. Wij aan land met de zodiac, snorkelspullen aan en het water in. Daar bleek al snel dat er een flinke stroming stond en het handiger was om eerst een stuk over het eiland te lopen naar de Westkant. Eenmaal in het water werd je hier en daar in snel tempo tussen het koraal gezogen, wat de nodige schrammen opleverde. Maar het was de moeite waard. Zodra je in het water kwam werd je onmiddellijk omringd door massa's vissen in alle kleuren. En ook prachtig koraal en zeeanemonen. Zelfs Nemo kwam even te voorschijn en er was ook een vis die naar je hapte. Niet welkom dus, maar hij was gelukkig niet erg groot en giftig of zo.

Terug op de boot het anker weer gelicht en op pad naar de volgende parelfarm. Daar was het ook weer lastig om te meren aan een boei door een enorme stroming, maar het is toch gelukt. Met de Zodiac de kant op en daar kregen we uitleg over de manier hoe ze hier parels kweken.
Dit is een cyclus van 18 maanden waarbij een oester voorzichtig wordt geopend. Dan wordt er een balletje van harde kalk ingebracht, de oester 5 meter onder water geplaatst en na 18 maanden wordt de oester weer geopend.
Dan heeft deze, met een beetje geluk, een mooie ronde laag parelmoer om het balletje gevormd. Die wordt er uitgehaald en vervolgens wordt er een groter formaat balletje ingebracht en begint het wachten opnieuw. En dat doen ze 5 keer per oester om hem daarna te verkopen aan een restaurant. Bedankt voor bewezen diensten en tot ziens dus. Arm beest :-(
Binnen kregen we ook uitleg over de classificatie en vervolgens uitzoeken maar.
Nu had Hil haar creditcard al meegenomen dus dat kwam mooi uit. Een vroeg verjaardagscadeau dus maar dan wel met een echtheids certificaat.
Helemaal met haar gedachten bij de pareltjes vergat ze wel haar eigen ketting die ze had afgedaan. En daar kwamen we achter toen we al een flink eind onderweg waren. Terug dus en weer tobben met vastleggen. Gelukkig stonden ze klaar met het vergeten kettinkje en konden we weer op pad. Doel was Bora Bora.

Nu leek dat dicht bij, maar toen ik na een tijdje op de kaart keek zag ik dat het toch 20 mijl was en dat betekende 4 uur varen. Op zich niet erg, maar het liep al tegen 5 uur en om half 7 is het donker. Dat betekende dus dat we in het donker zouden aankomen en met al dat koraal bij de toegangsweg is dat geen pretje. Door het zeil bij te zetten en op de motor te varen konden we in elk geval de snelheid nog een beetje opvoeren en uiteindelijk waren we om half acht in de enige bevaarbare toegang van het Rif rond Bora Bora. Gelukkig waren de boeien goed zichtbaar in het donker dus dat viel mee. Maar toen op zoek naar een ankerboei en dat was even lastig in het donker. Gelukkig is ook dat uiteindelijk gelukt en konden we rustig gaan genieten van een stevige borrel met uitzicht op de Bora Bora Yacht Club.

13 oktober
Eerst met de boot op pad naar Motu Tupe, een eilandje aan de westkant van Bora Bora. Daar is het Lagunarium, een soort zeeaquarium. Alleen het aantal vissen was wat beperkt. Zeeschilpadden en die mocht je alleen van bovenaf zien. En daarna zwemmen met haaien van een meter of 2. Dat was wel even slikken voordat we het water ingingen. Ondertussen zwom er ook een pijlstaart rog rondjes en kwam vlak langs je. Je kon hem zelfs aanraken en dat voelde zacht aan. Het werd aangeraden om dat niet te doen bij de haaien en eigenlijk waren we dat toch al niet van plan.
Op een gegeven moment kwam een van de beheerders met een emmertje visresten en werden we verzocht het water uit te gaan. Maar goed ook want toen hij dat spul tussen de haaien begon te gooien sprongen die alle kanten op. Een meeuw die dacht een visje mee te pikken kwam er al snel achter dat dat niet zonder risico was en veranderde daarmee in haaienvoer. Hij was in 1 hap weg.
Na afloop kregen we ook nog een showtje hoe je op diverse manieren een pareo kan omdoen, zowel bij de dames als bij de heren. Zie me al lopen bij Albert Heijn met zo'n ding om. Ik wed dat ik alle aandacht krijg daar.

Weer terug op de boot zijn we doorgevaren naar de volgende ankerplaats bij Pitii uu Tai, een klein eilandje aan de zuidkant waar we de volgende morgen wilden gaan snorkelen.
Daar geankerd hoorden we veel tromgeroffel en muziek vanaf een van de stranden. Verrekijker er bij en toen bleek dat daar een trouwerij aan de gang was in Tahitiaanse stijl.
Even later werd alles ingescheept en kwamen ze redelijk dicht langs de boot. Wel grappig om te zien. Vooral omdat dochterlief nog eens had gezegd dat ze bij haar huwelijk naar Bora Bora wilde.

14 oktober
Met de zodiac naar een plekje gevaren bij Pitii uu Tai, een klein eilandje op het rif van Bora Bora, en daar het water in om te snorkelen. Dan merk je wel dat je verwend begint te raken want we waren geen van tweeën erg enthousiast terwijl er wel weer een hoop vissen rondzwommen. Maar het koraal was wel een stuk minder. Even later kwamen er wat boten met toeristen en die gingen een stuk verderop liggen, dus wij daar ook heen. Weer het water in en daar was het inderdaad een stuk beter en ook dieper waardoor er grotere vissen rondzwommen.
Terug op de boot alles weer vastgezet, want we moesten terug richting Raiatea om de volgende dag de boot in te leveren. Eerst weer helemaal om het eiland heen, want Bora Bora kent maar 1 uitgang uit het rif. En daarna de zee op waar we er al snel achter kwamen dat er enorme golven stonden. Nog een half uurtje geprobeerd om te zeilen, maar de wind was niet echt gunstig en dus de motor maar weer aan. Om vijf uur voeren we het rif van Raiatea binnen. Daar bleek pas echt hoe hoog de golven waren en die stonden loodrecht op het rif. Enorme rollers lieten ons letterlijk als een klein dobbertje naar binnen surfen. Toch wel even spannend met zo'n groot jacht, want als je te vroeg naar binnen draaide was je machteloos en kwam met een klap op het koraal terecht. Maar gelukkig ging alles goed. Binnen het rif zijn we daarna op zoek gegaan naar een plekje voor de nacht en na enig zoeken vonden we een mooi plekje uit de wind om te ankeren.
Na het eten alvast gestart met inpakken van de bagage en een beetje opruimen. En daarna genieten van de laatste avond op ons bootje.

15 oktober
Beetje uitgeslapen voor ons doen en om 8 uur opgestaan. Op het gemakje ontbijten en daarna de laatste spullen opgeruimd. Waar nodig nog een beetje schoongemaakt en toen weer op pad.
Eerst bij Uturoa, de hoofdstad van Raiatea, nog tanken want we moesten hem vol weer afleveren en daarna door naar de jachthaven om de boot in te leveren. Daar waren we om 1 uur, maar het duurde tot zeker 3 uur voordat we hem hadden ingeleverd en onze bagage van boord gehaald. En toen wachten op vervoer naar onze B&B, villa Tonoï. Die kwam pas om 5 uur opdagen, dus al met al een dagje met veel wachttijd. Het blijkt dat het Brabants kwartiertje hier zeker een uur duurt en daar moet je even aan wennen. Ondertussen hadden we al wel geregeld dat we voor de volgende 2 dagen over een scootertje konden beschikken. De verhuurder zou ons de volgende morgen om 8 uur komen ophalen.

Maar villa Tonoï bleek wel een schattig huisje boven op een berg te zijn met een fantastisch uitzicht. Er waren nog 3 huisjes en een gezamenlijk zwembad, dus nog even lekker een duik en daarna met mijn laatste restje pastis en een lekker stukje schimmelkaas genieten op het balkon van het uitzicht. Bij het diner werden we ook nog getrakteerd op een volle maan die boven zee opkwam, dus wat wil je nog meer.

16 oktober
De verhuurder stond uiteraard pas tegen 9 uur voor de deur, maar daar hadden we al een beetje mee gerekend. Onze buren, Italianen, gingen ook mee, want die hadden daar een autootje gehuurd.
De aflevering liep vlot en binnen een kwartier waren we op weg. We werden wel gewaarschuwd dat we net 1 rondje om het eiland konden rijden op een tank. Dat is ongeveer 100km. Er zijn wel 3 tankstations, maar die zijn allemaal in Uturoa, dus onderweg kun je verder niet tanken.
Overigens is er ook maar 1 weg die rondom het eiland loopt en aan de zuidkant kun je een stukje afsnijden tussen de bergen door.

Terug in het huisje eerst ontbeten en daarna een rugzak met zwemspullen en handdoek ingepakt en daarna op pad langs de Oostkust van het eiland. Nu was het zondag en dan is alles hier uitgestorven. Dus de paar barretjes die we tegenkwamen waren allemaal dicht.
Na ongeveer 30km tuffen waren we bij Marae Taputapuatea, een overblijfsel van een aantal koninklijke tempels waar de goden werden vereerd door van alles te offeren, zelfs mensen. Ze zijn bezig om deze overblijfselen op de Wereld Erfgoed lijst te krijgen, vooral omdat wordt aangenomen dat vanuit Raiatea de Polynesiche cultuur is verspreid over de Stille Zuidzee tot aan Nieuw Zeeland en Hawaï. Ook worden hier af en toe nog de offerfeesten nagespeeld en lagen hier en daar nog resten van bloemen en schelpenkettingen.
Ernaast was een mooi strandje, dus zijn we daarna lekker gaan afkoelen in zee en weer opdragen onder een ruisende kokospalm in de hoop dat er geen kokosnoot naar beneden zou komen als wij er onder lagen te dommelen.
Na een uurtje zonnen weer op pad met het scootertje. eigenlijk kwamen we daarna niet veel bijzonders meer tegen en eenmaal aan de zuidkant van het eiland stond de brandstofmeter al onder de helft. Met nog meer dan 50 km te gaan dus een beetje zorgelijk. Dus hebben we het weggetje over de bergen teruggenomen. Weer aangekomen in Uturoa en zijn direct doorgereden naar het eerste tankstation. Maar die was dicht. De volgende 2 ook dus zijn we maar teruggegaan naar Villa Tonoï. Tanken moet dan nog maar een dagje wachten.

Na een duik in het zwembad weer lekker op het balkon gaan zitten met een glaasje koele witte wijn. Wordt wel een gewoonte, maar we hebben er weinig moeite mee :-)

17 oktober
Vanmorgen eerst even naar Uturoa om te tanken en een vers stokbroodje te halen. Daarna ontbijtje en weer op pad. Nu wil Hil, als ze terugkomt in Nederland, graag haar oorbellen met parels dragen. Maar ja dan heb je gaatjes nodig en die heeft ze niet. Wij dus weer naar Uturoa op zoek naar een juwelier om gaatjes te laten maken. En inderdaad konden we er een vinden die daarvoor de apparatuur in huis had. Mijn voorstel van een hamer en een spijker werd in elk geval afgeslagen.
Daarna zijn we naar de overdekte markt gegaan waar ze vooral veel lokale kettinkjes, pareo's, houtsnijwerk etc hadden. Wel leuk om te zien, maar in Nederland ga je de meeste spullen toch niet dragen of gebruiken. Zeker niet op een koude winterse dag.
Na een kop koffie zijn we verder gereden naar een mooi plekje om te snorkelen aan de westkust. Wij het water in en het was inderdaad de moeite waard. Omdat ik mijn camera niet bij me had zijn teruggereden naar onze B&B en hebben daar op het gemak geluncht. Daarna weer terug, maar nu met camera en een restje brood. We zijn een dik uur in he water gebleven en ik heb mijn best gedaan wat vissen op de foto te zetten. Dat blijft lastig, want de camera drijft en moet je echt onder water trekken. Dan moet je zelf ook nog een beetje stil blijven hangen en ondertussen geen koraal raken. Want dat geeft flinke schaafwonden. En dan blijven die ..... vissen ook nog een steeds rondjes zwemmen.
Vooral als je brood rondstrooide werd je omringd door enorme hordes vissen. Maar het zijn wel vaak dezelfde die alle anderen verdringen. Toch blijft het prachtig om in zo'n enorm aquarium rond te zwemmen.

Om 4 uur zijn we teruggegaan om de scooter af te tanken en weer in te leveren. De verhuurder bracht ons netjes terug naar Villa Tonoï waar we even een douche hebben gepakt.
Om het sportief te houden zijn we daarna met de leenfiets op pad gegaan om ergens te eten. Nu waren die fietsen al niet veel soeps, maar er waren al 2 weg en 1 was kapot. Bleef er nog een "normale" fiets over waarvan het stuur los zat en de banden bijna plat waren. Maar voor Hil bleef er alleen maar een kinderfiets over. Dit avontuur leek in mijn ogen meer op een circusact, maar we zijn er toch gekomen. Zonder licht in het donker, maar goed dat doet iedereen hier, dus dat valt niet eens op. Ook terug is het goed afgelopen, alleen het laatste stukje, bij Villa Tonoï is stijl omhoog, dus daar valt weinig te fietsen met een fiets zonder versnellingen. Dus zijn we puffend boven aangekomen om de avond nog even af te sluiten met ons dagelijks wijntje.