Arctisch avontuur in Nieuw Zeeland

21 en 22 oktober
Zoals aangegeven vertrokken we om 1 uur op 21 oktober uit Tahiti en kwamen s'morgens 22 oktober rond 6 uur aan in Auckland. Daar zijn we overgestapt op het vliegtuig naar Christchurch waar we even over 10 uur aankwamen. Bagage bij elkaar gezocht en vervoer geregeld naar Apollo, de camperverhuurder en om 12 uur waren we al op pad met ons campertje. Weer een Hippie Hightop zoals ik ook al had in Cairns. Alleen nu moeten we hem met zijn tweeën delen. Even inschikken dus ;-)
Wat ook even wennen was is de temperatuur. Toen we aankwamen scheen de zon maar er stond een koude wind. Daardoor was het 9 graden. Dus op zoek naar de weinige warme kleding die we bij ons hadden. Na al die weken temperaturen boven de 30 graden wel even slikken.

Liz, de zus van onze aanstaande schoonzoon, was op dat moment in Christchurch en daar zijn we in haar favoriete tent, Bio-Fuel, een broodje hamburger gaan eten. En even kennismaken, want we hadden haar nog nooit ontmoet, alleen via skype gesproken. Leuk om dan even normaal met elkaar te kunnen babbelen. Vooral omdat zij zelf 2 dagen later terug zou keren naar Nederland.

Na de nodige inkopen een camping opgezocht en ons geïnstalleerd. Daarna vanuit de camping naar de stad gelopen. Dat leek dichtbij, maar het bleek bijna een uur lopen te zijn. En daar aangekomen werden we geconfronteerd met de gevolgen van de aardbeving van 2011. Het is een grote bouwplaats met heel veel lege plekken en veel tijdelijke monumenten. Verder is er weinig uitgaansleven en we moesten echt zoeken om een bar te vinden voor een kop koffie.
Terug op de camping is Hil onder een extra dekbed gedoken tegen de kou.

23 oktober
Ontbijtje klaargemaakt in de keuken van de camping. Lekker binnen bij de kachel dus. En daarna op pad.
Eerst de stad in om deze bij daglicht te bekijken. Gestopt bij de "Cardboard Cathedral". Deze kerk hebben ze tijdelijk neergezet als vervanging van de ingestorte Kathedraal en is gebouwd van karton en plastic golfplaten. Dat geeft, met de juiste belichting, een heel apart effect.
Er tegenover is een leeg grasveld waar ze 165 lege, wit geschilderde, stoelen hebben neergezet ter nagedachtenis van de doden. Van kinderzitje tot rolstoel en er is er niet een hetzelfde. Wel bizar om te zien en het geeft je een onprettig gevoel om hier rond te lopen. Je voelt je net een ramptoerist.
En overal staan nog gebouwen die op instorten staan of deels open zijn met wapperende gordijnen in de gebroken ramen. Je merkt in elk geval dat de wederopbouw erg traag verloopt en wat er gebouwd wordt is allemaal modern. Na een uurtje zijn we maar weggegaan met een beetje naar gevoel.

Vanuit de stad zijn we in zuidelijke richting gereden en na een paar uur in Lake Tekapo beland op een camping aan het meer. Daar hadden ze een aantal thermale baden en dat leek ons heerlijk gezien de buiten temperatuur. Even lekker opwarmen in de buitenlucht. Nu bleek dit achteraf opgewarmd bronwater te zijn, maar het was wel even lekker.
Terug op de camping de kookruimte ingevlucht om lekker warm te blijven. Daar was het best druk en wat ons vooral opviel is dat hier erg veel Aziaten rondtrekken in campertjes. En dan komt er gelijk zo'n hele horde binnen in de keuken met hun onverstaanbare gekwetter. Weg rust, maar wel lachen. Ook was er een Zuid-Afrikaan met zijn Australische vrouw die ons veel kon vertellen over de dingen die hij in de omgeving van Queenstown, onze volgende bestemming, had gedaan dus dat kwam mooi uit. En na het dagelijks kopje thee was het weer bedtijd.
Overigens zijn onze tijden hier wel wat bijgesteld. Rond 7 uur komt de zon op. Helaas in ons geval was dat niet echt zichtbaar omdat het stevig bewolkt was. Wij staan om 8 uur op omdat het dan al een beetje begint op te warmen. De vrieskou is er dan af zullen we maar zeggen. En s'avonds gaat de zon pas na 8 uur onder. Dus onze dagen zijn een stuk langer. We liggen dan tussen 10 en 11 uur op bed, dus weer een beetje Hollands schema :-)

24 oktober
s'Morgens eerst Lake Tekapo village bekeken. Een beetje een wintersportplaatsje met restaurantjes en winkeltjes met bergkleding. Daar is ook een kerkje, Church of te Good Shepherd, dat erg in trek is voor trouwerijen omdat de ligging uniek is. Op de achtergrond het meer en de besneeuwde bergtoppen. Ook toen wij er waren was er een bruidspaartje foto's aan het maken. En dan kan ik het uiteraard niet laten om ook wat fotootjes te maken.
Naast de kerk hebben ze ook nog een monument opgericht voor de herdershond omdat die in dit land zo'n belangrijke rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van de schapenfokkerij.

Vanuit Lake Tekapo zijn we een steile weg omhoog gereden naar het observatorium waar een aantal telescopen staan om de sterrenhemel te bekijken. Eigenlijk hadden we hier s'nachts heen moeten gaan, want dan is er een rondleiding en kun je zelf meekijken. Maar ook overdag was er een prachtig uitzicht over de omgeving. Alleen de bergtoppen kon je niet zien omdat die weer in een dik wolkendek waren gehuld.

Daarna doorgereden naar Lake Pukaki en afgeslagen naar Mount Cook Village, een weg langs de hele lengte van het meer, 55km dus. Aan het eind kun je, na een korte maar steile wandeling met veel trappen, Mount Cook en de Tasman gletsjer zien, de grootste gletsjer van Nieuw Zeeland. Alleen door het grauwe weer was dat niet goed zichtbaar helaas. Wel lagen er grote brokken afgebroken ijs in het meer, Lake Tasman.

Wij weer verder richting Cromwell, de volgende grote plaats. Onderweg nog gestopt bij "The Clay Cliffs", een rots uitstulping met een geelachtige kleur. Heel bijzonder om doorheen te lopen, alleen had het geregend en dat maakte de harde klei wel erg glibberig. Een sportief staaltje klauterwerk dus met af en toe een glijpartij. Maar we zijn schoon weer beneden gekomen.

In Cromwell hebben we een camping opgezocht want het liep al tegen 7 uur. Gelukkig kun je hier op de meeste campings, in tegenstelling tot Australië, nog laat terecht. Wel een beetje ongezellig, want we waren ongeveer de enigen op deze camping, maar dan heb je natuurlijk wel alle ruimte.

25 oktober
Weer op tijd op pad want we hadden om half 12 een afspraak in Queenstown. Mijn aanstaande schoonzoon had via zijn zus in Nieuw Zeeland geregeld dat we hier met zijn tweeën op de Nevis Swing konden. Dat is net zo iets als bungy jumpen.
Vanuit Queenstown gingen met een bus eerst naar een oude locatie waar ze maar een meter of 30 vielen vanaf een oude brug. Daarna ging het langs een smal bergpaadje stijl omhoog. En daar hing een huisje over een enorm ravijn. Eerst werden we gewogen en helaas niet te licht bevonden.
Daarna mochten we kijken hoe anderen naar beneden gingen. Dat was denk ik om de spanning op te voeren.
En dan eindelijk ben je zelf aan de beurt. Eerst een harnas aan en dan vastmaken aan de kabel en naar het randje schuifelen. Vervolgens werden we een stukje naar voren gehesen en toen maar wachten op het aftellen. En bij 1 was het dan zo ver. Je viel voorover in het niets 60 meter naar beneden en daarna wordt het een enorme schommel en blijf je een poosje heen en weer schommelen. Nu hadden we eerst zoiets van waar beginnen we nu weer aan, maar achteraf was het geweldig. Alleen de eerste paar seconden, als je niet weet wat te verwachten, is het even spannend. Maar daarna is het super en we kunnen het iedereen aanraden.

s'Middag hebben we een camping opgezocht en daarna wat rondgekeken in Queenstown. Een gezellig stadje waar de gemiddelde leeftijd rond de 25 is. Dit komt voornamelijk omdat het bruist van de extreme activiteiten. Bungy jumpen, paragliden, rafting, mounten biken etc. En veel backpackers werken hier ook voor een tour operator om dan weer verder te trekken. Vooral s'Avonds is het erg gezellig in de barretjes. Een enorm verschil met Christchurch in elk geval. En we hadden geluk want in de middag kregen we steeds meer zon en daardoor ook een lekker temperatuurtje.

26 oktober
Na het ontbijt zijn we eerst met de Skyline Gondola naar boven gegaan waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad en het meer. Veel mountain bikers gingen met de lift naar boven en dan op de fiets weer naar beneden. Wel een wilde rit zo te zien. Ik zag er een paar met fiets en al naar beneden springen. Daardoor kon ik Hil ook niet overhalen om dat ook te proberen, dus zijn we maar weer met de gondel naar beneden gegaan.

Met de camper zijn we naar Arrowtown gereden. Een klein stadje 15 km van Queenstown. In het verleden is hier goud gevonden, maar dat was al snel uitgeput. Later is het herontdekt door vakantiegangers en opgeknapt. Daardoor is een erg gezellig centrum ontstaan met oude gebouwen waar winkeltjes en restaurantjes gevestigd zijn.
Vanuit Arrowtown zij n we doorgereden naar de Gibson Valley waar veel wijngaarden zijn. Daar hebben we een aantal wijnhuizen bezocht en uiteraard hun wijnen geproefd. Vooral de Pinot Noir is hier favoriet, maar omdat Hil geen rode wijn drinkt zijn we uiteindelijk met Pinot Gris naar huis gegaan, een wijntje dat we ook van de Elzas kennen. De streek lijkt ook wel een beetje op de Elzas denk ik qua klimaat en omgeving.
Omdat het in de buurt was hebben we voor het eten de camping in Arrowtown opgezocht en daar s'avonds gezellig zitten babbelen met een paar Indonesiërs in de campingkeuken.