Dagje Luderitz

Vandaag, na een zeer koude nacht, staat een dagtripje naar Luderitz op het programma. Gelukkig asfalt deze keer. Maar dan wel 120 km heen onder een dikke zeemist wolk door. Bij ons hebben we dat ook wel eens aan de kust, maar dan blijft het beperkt tot een paar honderd meter landinwaards. Hier dus bijna 100 km. Voor hier is dat echter goed, want de ochtendmist brengt water in de woestijn, dat nemen de planten dan weer op. En door die planten, of de vruchten te eten komen de dieren weer aan hun water. The circle of life zullen we dan maar denken.

Vlak voor Luderitz ligt een oud diamantmijnstadje, Kolemannskuppe. Dit is uit de periode dat de Duitsers hier nog zaten in het begin van de vorige eeuw. Nu is het een spookstad, waar de huizen langzaam onder het zand verdwijnen. Leuk om te zien hoe de natuur alles weer terugneemt als je er niets aan doet.
Toen het nog bewoond was leefde hier een kolonie van een paar honderd Duitsers en nog een flink aantal lokale werknemers. Centraal stond een soort feestzaal waar nu nog de oude gymspullen in staan. Verder hadden ze een ijsfabriek waarvoor het water uit Kaapstad aangevoerd werd. Daarmee werd door de slager het vlees gekoeld en iedereen kreeg zijn dagelijkse portie.

Luderitz zelf was niet echt de moeite om daar 120 km heen en dan weer terug te rijden. Een leuk oud centrum met typisch Duitse huizen. Even in een Duits kroeg gelunched. Zeer toepasselijk een pizza dus. En ondertussen stond de tv loeihard aan met Formule 1 races. Zo breng je hier je zondag door dus.

De zelfde 120 km weer teruggereden naar Aus om daar voor de 2e maal te tanken. Wat dat betreft is die auto een grotere zuiplap als zijn baasje. Met een beetje geluk 5km op 1 liter. Gelukkig is de diesel hier maar € 1.

Na Aus weer naar het noorden de Namib woestijn in. Was weer een echte bottenbreker. Niet de kuilen en keitjes zijn een probleem, maar doordat ze geprobeerd hebben de weg glad te schuiven, maar helaas het blad waarmee ze dat doen is gaan trillen, krijg je allemaal ribbeltjes. En daardoor wordt je door elkaar gerammeld.
Verder zagen we onderweg steeds meer wild. Vooral na 5 uur komen ze voor de dag.
Opeens zag ik tussen een paar koeien, die lekker lagen te herkouwen, een heel licht gekleurd kalfje dacht ik. Maar bij beter kijken lag er dus een springbokje tussen. Deze was ook minder bang en daardoor kon ik een paar mooie plaatjes schieten. Daarbij kwamen die nieuwsgierige koeien er dan wel weer steeds voor staan met hun dikke lijf.

Doel was om te stoppen bij Duwisip Castle, maar tegen zonsondergang moesten we nog zo'n 80 km en het is niet echt verstandig hier in het donker te rijden. Er loopt het nodige wild op de weg en soms lopen er ook mensen midden op de weg of rijden zonder licht.
Toen we dus een bordje camping zagen zijn we daar heen gereden. Wel nog even een opritje van 12 km en daarna vanaf de receptie nog 5 km naar de camping zelf. Maar was wel romantisch. Geen stroom. Ook in het badhok niet. Daar stonden kaarsjes klaar met een doosje lucifers. En het water in de boiler moest je zelf verwarmen door er een houtvuurtje onder te stoken.
En dan de stilte en die enorme sterrenhemel boven je. Geweldig dus.