Eindelijk Portugal, de Algarve

Na 14 dagen en 3500km dan eindelijk in Portugal. Vanuit Sevilla was het gisteren nog anderhalf uur rijden naar de grens en een uurtje verder stonden we op de camping in Armacao de Pera, een stadje vlak bij Albufeira, aan de Algarve. Daarna lekker naar het strand waar Tosca eindelijk weer eens een frisse duik in de zee kon nemen. Alleen vielen de golven een beetje tegen en ging ze al snel kopje onder. Hier staat een vrij constante wind waardoor het een veel aangenamere temperatuur is. s’Avonds was het zelfs een beetje fris en moesten we eigenlijk een trui aan.
Nu had ik dit stadje op de kaart opgezocht omdat het dicht bij Albufeira lag en dus in de buurt van mooie stranden volgens de plaatjes. En juist buiten Albufeira want dat is de hoofdstad van het toerisme en wij zochten een gemoedelijk vissersplaatsje met gezellige barretjes en zo. Nu dat viel wel tegen. Vissersboten lagen er nog zat op het strand als overblijfsel uit het verleden. Verder is Armacao de Pera een enorme verzameling flatgebouwen met er doorheen een straatje vol met winkeltjes en barretjes. Deels langs de stranden. Van een afstandje is het net Scheveningen.
Maar ja, er waren in elk geval 2 campings, waarvan er een nog geen 500m van zee zou moeten liggen. Ook dat viel een beetje tegen, want het bleek bijna 2km te zijn. Gelukkig hebben we fietsen bij ons en is de enige pechvogel in dit geval Tosca. Want die moest het hele stuk naast de fiets lopen. Daarna nog even een duik in het zwembad op de camping.
s’Avonds nog even geflaneerd over het winkelstraatje en de boulevard en daarna op tijd naar bed. Even bijkomen van de jetlag, want hier hebben we een uur tijdverschil met Spanje.

Als je dan toch ergens bent wil je ook wat zien. Wij dus, na een sportieve start vandaag met hardlopen door de duinen, op pad met de auto. Eerst naar Carvoeiro, een plaatsje iets verderop. Dit paste meer bij het beeld dat ik voor ogen had. Een mooie baai met wat vissersbootjes en leuke huisjes met wat barretjes langs de rotswanden.
Daarna naar Lagos waar we een uurtje hebben rondgezworven. Dit is ook een sfeervol stadje met veel toeristen winkeltjes en barretjes. Hier stond ook nog de eerste slavenmarkt van Europa, een beetje minder dus.
Van daaruit zijn we naar de meest zuid-westelijke punt van Portugal gereden, Cabo de Sao Vicente. Vroeger dacht men dat hier de wereld ophield. Nu stond er een kraampje waar je de laatste kans kreeg een braadworst te nuttigen voor de oversteek naar de VS. Een imposante rotsformatie waar lange golven uit de Atlantische oceaan spetterend op kapotslaan. En daarachter de lege blauwe oceaan. En een harde, constante, wind. In de dichtbij gelegen baaien in elk geval een prachtplek voor surfers en windsurfers, waarvan dan ook veel gebruik wordt gemaakt.
Dit punt heeft de nodige zeeslagen meegemaakt en Hendrik de Zeevaarder heeft hier in het verleden een zeevaartschool gesticht. Hier is niet zo veel meer van over, maar wel de prachtige ruige natuur en een oud fort.
In een dorpje er vlakbij, Sagres, hebben we even een hapje gegeten en zijn daarna naar het vissersstrandje er naast gegaan. Dit was vooral voor Tosca heerlijk omdat ze lekker los kon ronddollen. Er was verder toch niemand.
En nu zitten we weer op de camping na een uitgebreide maaltijd te genieten van de heerlijke temperatuur.