Purmamarca en Salinas Grandes

Gisteren vanuit Tilcara eerst naar Humahuaca. Een klein stadje dat langs de Quebrada de Humahuaca ligt. Een bergrug die gekenmerkt wordt door bergen in alle schakeringen van groen, blauw en rood. Je kijkt je ogen uit en ik heb er ook menig fototje geschoten. In het stadje zelf zou een kunstmarkt zijn, maar op het moment dat wij er waren was daar nog niet veel van te zien. Nu was het zondag en ook nog eens Allerzielen, dus hele families waren te vinden op het kerkhof om de graven weer te voorzien van fel gekleurde kunstbloemen etc.
Bij de ingang van het dorp was een enorm monument ter nagedachtenis van de bevrijding van de Spanjaarden. Eigenlijk een beetje buiten verhouding in vergelijking met de grootte van het dorp.

Daarna besloten we verder te rijden naar Iruya, een dorpje zo'n 100 km voor de Boliviaanse grens. Hil had opgezocht dat het dorp erg authentiek was en schilderachtige straatjes had. Nu was dat nog ongeveer 70 km rijden, wat op zich niet zo ver is. Maar 50 km daarvan was gravel weg en het ging in rap tempo omhoog van 2500 meter tot uiteindelijk 4000 meter en vervolgens weer zo'n 1500 meter stijl omlaag met een kleine 50 haarspeldbochten. Lekker tochtje dus en daar aangekomen viel het dorpje eigenlijk een beetje tegen. Maar ja je moet iets doen met je vrije tijd nietwaar. Overigens onderweg wel fantastische vergezichten en op de terugweg hebben we ook nog een aantal condors gezien. En m'n armspieren zijn ook weer op pijl van het vele bochtenwerk, want we moesten de zelfde weg weer terug.

Vlak voor we weer op de asfaltweg terug waren stond een vrouw te liften. Die hebben we maar meegenomen met al haar tassen. Ik neem aan dat ze op bezoek was geweest bij familie en ze moest terug naar Jujuy. Wij in ons beste Spaans uitgelegd dat wij maar tot halverwege gingen, maar daar was ze al blij mee.
Hil heeft daarna nog geprobeerd een gesprek op te zetten, maar ze sprak zo rap Spaans dat het al snel vastliep.

Vlak voordat wij afsloegen naar Purmamarca hebben we haar afgezet en, na Hil omhelsd te hebben, is ze op zoek gegaan naar een bus voor het volgende stuk.
En wij naar ons hotel, La Comarca. Dit waren allemaal kleine huisjes rond een grasveldje. Hier hadden we een perfecte kamer en uitzicht op de gekleurde bergen in de omgeving. Na een kort bezoekje aan het dorpje zelf en een duik in het zwembad was het weer tijd voor het diner en een lekker glaasje wijn. En daarna op tijd naar bed,

De volgende morgen voor 7 uur opgestaan om in het dorp te gaan kijken naar de zonsopgang. Dan zijn de kleuren van de bergen op z'n mooist en dat zorgt dan weer voor mooie plaatjes. Vervolgens ontbijt en weer op pad. Deze keer voor een lange rit van zo'n 300 km, waarvan meer dan 100 km gravel weg.
Onze eerste bestemming was de Salines Grandes, een grote zoutvlakte. Maar voordat we daar waren eerst nog weer even een bergpas van over van 4200 meter. Gelukkig hebben we geen van beiden nog last gehad van hoogteziekte, maar op die hoogtes merk je wel dat je een beetje kortademig wordt. Vooral als je achter een paar guanaco's (kleine lama's) aan loopt te rennen om even een fotootje te maken en die beesten niet stil willen blijven staan.

De zoutvlakte zelf lag op een hoogte van 3400 meter en het is eigenlijk onvoorstelbaar als je dan om je heen nog bergtoppen ziet met hier en daar sneeuw er op. Die moeten dan meer dan 6000 meter hoog zijn.
Uiteraard hebben we even van de grond geproefd en, je raadt het al, het was zout. Echt heel zout. Bij een van de uitgegraven delen stond er water in en Hil schepte wat zout uit het water. Had ze al snel spijt van, want haar hele hand werd wit. Maar wel leuk voor de foto. Ook wilden we in een restaurantje, gebouwd van zoutblokken, wat gaan drinken maar er was geen bediening te vinden. Dus maar weer door naar onze volgende bestemming, San Antonio de los Cobres. Dit lag zo'n 100 km verderop, maar dan wel weer via een gravel weg. Het leek net of we eenzaam en alleen over de maan reden. Niemand te zien behalve dan wat ezels en guanaco's.
In het dorpje zelf was het wat minder gezellig. Er werd het nodige gebedeld en, tijdens de lunch, hadden we ook het gevoel niet erg welkom te zijn. Wij dus snel door en vervolgens via een fantastische bergweg weer terug naar Salta.
Daar zitten we nu weer in Finka Valentine, waar we een paar dagen eerder ook al waren. En morgen weer vliegen naar Bariloche. Inmiddels kregen we al bericht dat onze vlucht van 8 uur vertraagd is en nu pas om 8 uur vertrekt. Kunnen we in elk geval iets langer slapen :-)