Op weg naar Granada

Even weer een dagje op transport. Gisteravond via Internet alvast kaarten besteld voor het Alhambra. Dit werd geadviseerd omdat er maar een beperkt aantal bezoekers naar binnen mogen in het Nasrid paleis elk uur. Nu had ik even niet opgelet en dacht dat het Alhambra in Cordoba lag, dus bijna naar de verkeerde stad gereden. Nog even de bevestiging gecontroleerd en het ligt dus in Granada. Wat de afstand vanaf Toledo betreft maakt dat in elk geval niet uit. Zo rond de 400km. En allemaal goede wegen met gescheiden rijbanen. Met wat tussenstops zo’n 5 uur rijden.
In het begin weer door een kaal, vlak en dor landschap met kilometers lang geen bebouwing te zien. Hier en daar wat lage struikjes en meestal zijn dat dan nog olijfboompjes die aangeplant zijn. Soms lijkt het wel erg veel op het droge binnenland van Australia.
Meer in de buurt van Granada begint dit opeens sterk te veranderen. De weg schiet eerst de heuvels in en dit verandert al snel in berglandschap. En dan, in een verhitte omgeving, zie je bij Granada opeens besneeuwde toppen opduiken van de Sierra Nevada. Een grotere tegenstelling kan haast niet.

Wat onderweg ook opviel was dat we door steeds meer auto’s werden gepasseerd uit Nederland, België en vooral Frankrijk. En bijna allemaal voorzien van hoog opgestapelde bepakkingen. Een beeld dat we in Italië ook al een hadden gezien, maar dat waren Turken die met de boot via Griekenland naar Turkije reden. Maar om ze nu hier ook al tegen te komen, dan moesten ze toch flink afgedwaald zijn. Heeft even geduurd, maar toen ging bij mij toch het lampje branden. Dit was de zomerse trek naar Marokko die via deze weg en een boottochtje naar hun familie op weg waren.
Wat me ook opviel was dat bijna alle bepakkingen afgedekt waren met een blauw zijl. Dat moet dus wel in de aanbieding geweest zijn. En dan op Europees niveau, want zowel de Nederlandse, Belgische als Franse auto’s waren hiervan voorzien.

Om half vijf waren we op de camping die we deze keer blindelings konden vinden. We leren het wel. Overigens spraken we net een Engelsman die met de zelfde opmerking kwam dat het zo’n ramp is om hier in Spanje een camping te vinden.
We hadden tijd zat en zijn even lekker in het zwembad gedoken. Was toch zonder toezicht, dus Hil liep geen risico door haar bril op te houden.
Tosca heeft het hier ook beter naar haar zin, want de temperatuur is ver onder de 30 graden en de camping zit vol met kleine poesjes om achterna te jagen.
Net gegeten, voor negen uur nog wel, en nu gaan we nog even in de stad kijken.