Adelaide, Murray River, Grampians en Ballarat

16 december
Vandaag stond Adelaide op het programma. Vanuit Murray Bridge een toeristische route er naartoe uitgezocht via Hahndorf. Dit is een plaatsje dat is opgericht door Duitsers en dit ook uitstraalt. De huizen zijn niet echt in die stijl, maar zijn wel meerdere biertuinen waar de bediening in klederdracht loopt en de bakker verkoopt apfelstrudel. Nu zijn het ook de Duitsers die in deze streek de wijnbouw hebben opgezet en ontwikkeld. Onderweg kwam ik dan ook al diverse wijngaarden tegen in een mooi glooiend landschap met bochtige weggetjes.
Vlak voor Adelaide kun je met een weggetje omhoog naar Mount Lofty, een 727m hoge top waar je een schitterend uitzicht hebt over Adelaide tot aan de zee en de voorsteden er omheen. Dan zie je gelijk dat deze stad maar een klein centrum heeft met wat hoogbouw en verder er omheen alleen kilometers laagbouw.
Wat ook opvalt is dat de woningen hier bijna allemaal van steen zijn. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de buitensteden van Melbourne waar de meeste huizen van hout zijn.
Na een slingerweg naar beneden was ik al gauw in het centrum en heb mijn campertje geparkeerd. Je kunt het centrum makkelijk lopend verkennen want het stelt niet echt veel voor. Het meest interessant vond ik nog de overdekte centrale markt met daarnaast de Chinese buurt waar veel eethuisjes zijn. Hier is het dan ook gezellig druk en kun je van alles kopen. Van groente en fruit tot aan elektronica.
Na anderhalf uur had ik het wel gezien en ben verder gereden naar Port Adelaide, de oude haven. In het foldertje zag dat er een stuk gezelliger uit met oude pakhuizen en wat oude schepen in de haven. Alleen op een doordeweekse dag rond de middag is ook daar niet zo veel te beleven. Wel een paar gezellige terrasje en zo, maar allemaal leeg. En langs de havenkant was alleen maar nieuwbouw een grote schutting rond een leeg grasveld. Dus ook daar was ik snel uitgekeken.

Op naar de Barossa Valley dan maar, een van de belangrijkste wijngebieden van Zuid Australië. In Tanunda een camping gezocht en geïnformeerd naar de meest interessante wijngaarden.
Nu was het rond 5 uur en dan zijn de meeste al gesloten. Maar er was er een tot 6 uur open. De Artisans of Barossa Tasting Room. Hier werden 5 wijnmakers gepresenteerd en ik moet zeggen dat dit een voltreffer was. De man achter de bar wist het nodige te vertellen over de wijnen, maar was ook een vrolijke Frans die plezier had in zijn werk. En hij bleef maar van alles aandragen wat de stemming zeer ten goede kwam. Ze hebben vooral Shiraz en Viogner wijnen en ook een mousserende Shiraz. Vooral die laatste was wel apart. Uiteindelijk toch ook maar een flesje witte wijn meegenomen om nog wat na te genieten bij het campertje.
Tanunda is overigens ook de thuishaven van Jacob's Creek, een wijn die je veel bij onder andere Albert Heijn ziet. En dat laten ze duidelijk blijken als je het dorp binnenrijdt.

17 december
Toen ik opstand regende het zachtjes. Dat had ik al een week of twee niet meer meegemaakt. Maar een uurtje later was het al weer droog en kwam het zonnetje af en toe tussen de wolken door. Nu is het niet echt mijn gewoonte om al vroeg aan de drank te gaan, maar ja om nu tot de middag te gaan zitten wachten om dan pas op pad te gaan was ook niet echt handig. Dus om half elf was ik bij de volgende wijnproeverij. Dit keer bij een van de grote jongens hier in de Barossa Valley, Seppeltsfield Wines, opgericht in 1851. Hier worden de druiven van een aantal omliggende wijnboeren opgekocht en verwerkt in grote hoeveelheden. Ik had gehoopt op een rondleiding door de kelders maar er was nog te weinig belangstelling helaas. Een van de mogelijkheden tijdens deze tour is namelijk dat je kunt proeven van een wijn uit je eigen geboortejaar.
Dan maar aan de proeverij. Je had een aantal keuzes waarvan een deel gratis was en de heel erg dure wijnen van boven de $500 per fles, daar moest je voor betalen. Nu dat laatste geloofde ik wel, want ik zag me niet weglopen met zo'n duur wijntje, dus maar beperkt tot de gewone tafelwijntjes. Ook hier weer een vergelijkbaar assortiment dan gisteren maar gemiddeld wel wat goedkoper. Overigens wel een stuk minder gezellig. De bediening achter de bar schonk op je verzoek een beetje wijn in zonder er ook maar iets bij te vertellen. Omdat ik nog een aardig stukje wilde rijden heb ik me dan ook ingehouden en ben niet verder gegaan dan 3 soorten.

Om nu nog meer proeverijen af te lopen leek me niet handig dus ben ik daarna maar weer op pad gegaan richting Noordoost, op weg naar Sydney dus.
De weg daarheen loopt via de Sturt Highway, maar ik had niet zo veel zin om alleen maar over de grote weg te rijden en heb dus een alternatieve route opgezocht waarmee ik uiteindelijk in Morgan uitkwam, een dorp dat op het Noordelijkste deel lig van de Murray River. Die loopt van daaruit in Oostelijke richting. Onderweg kom je veel grote agrarische bedrijven tegen waar onder andere tarwe wordt verbouwd en in de buurt van de rivier vindt je veel boomgaarden voor citroenteelt en ook weer wijngaarden. Deze ontwikkeling is ontstaan doordat de Murray River zorgt voor voldoende watertoevoer via irrigatie projecten.

En hier kwam ik dan weer voor de volgende verassing te staan. Nu was ik er al aan gewend dat je bij het passeren van een staatsgrens je fruit en groente moest inleveren, dus daar houdt ik inmiddels al rekening mee met de inkopen. Dat betekent overigens dat je wel goed moet gaan plannen wanneer je weer een grens passeert. Maar om het nog moeilijker te maken hebben die .... Australiërs met hun paranoia weer wat anders verzonnen. Fruit Fly Exclusion Zones. En die liggen gewoon binnen de staatsgrenzen. Dus kom je onderweg weer zo'n prachtig bord tegen met de tekst "Eat it or Bin it" ofwel wat je niet op kan eten kun je dumpen. Omdat ik de volgende dag de grens met Victoria weer zou passeren had ik alleen nog maar een bak aardbeien voor de volgende morgen. Die dus maar opgegeten en met een diepe zucht weer op pad.
Bij het plaatsje Renmark ben ik gestopt op een camping aan de Murray River. Een gezellig plekje waar de wallaby's voor mijn campertje liepen te grazen.

18 december
Eerst Renmark in, want dat zou een bijzonder plaatsje zijn met oude radarboten en zo. Nu dat bleek er eentje te zijn en verder lag er nog een rivierboot van iemand die zich helemaal uitgeleefd had. Bloembakken rondom, windmolen op het dak en kleine hutjes van golfplaten aan alle kanten. Zag er erg grappig en creatief uit.
Maar verder was hier weinig te beleven op de zondag morgen.
Dus door naar Mildure, een dikke 100km verderop aan de rivier. Dat bleek een tamelijk grote stad te zijn, maar aan de waterkant was ook hier niets te beleven.
Gelukkig wel een grote supermarkt en omdat ik nu inmiddels, voor zover ik weet, alle fruit fly zones en staatsgrenzen achter me had gelaten, een mooie gelegenheid om de voorraad weer eens aan te vullen.
En daarna richting Zuid naar Grampians National Park, zo'n 400km verderop.
Een dagje kilometers maken dus en wel heel erg saaie. Lange rechte wegen met tot aan de horizon alleen maar goudgele tarwevelden. Ik ben hier duidelijk in de graanschuur van Australië beland. En de enkele dorpjes waar je doorheen komt zijn allemaal ingeslapen vanwege de zondag.
Om 6 uur ben ik in Horsham gestopt op een camping met zwembad. Best even lekker na zo'n dagje en het was nog steeds 25 graden. Het was al weer lang geleden dat ik een duik in een zwembad had genomen dus genieten.

19 december
Op naar het Grampians National Park. Wel grappig. Eerst rijdt je alleen maar door een enorme vlakte en dan ligt er midden in die vlakte een enorme bergrug met een aantal toppen. Bij de eerste top, Mount Zero, ben ik naar boven geklommen en daar heb je kilometers uitzicht over de vlakte er onder. Het was maar een wandelingetje van 1,5km maar de laatste 500 meter was meer klauteren over enorme rotsblokken. En dat met een temperatuurtje van rond dertig graden, even lekker zweten dus.
Een kilometer of 20 verderop was de MacKenzie waterval. Ook weer een klauterpartij, maar nu via trappen 500 meter naar beneden.
Weer eens een lekker actief dagje dus.
Terug boven ben ik doorgereden naar Halls Gap, een gehucht met winkels, een bistro, een camping en een informatie centrum en daarna naar Ballarat, zo'n 150 km Noordwest van Melbourne. Dit is een van de steden die zijn ontstaan in de tijd van de goudvondsten in Victoria en het is nu nog steeds een welvarende stad zo te zien.

20 december
Na het ontbijt de stad in gegaan. Er staan volop oudere gebouwen uit de gouden tijden en in het centrum is een groot winkelgebied. Maar daar kwam ik niet echt voor. In Ballarat hebben ze een soort openluchtmuseum, Sovereign Hill, waar een goed beeld wordt weergegeven van een goudmijnstad zoals dat er rond 1850 uitzag.
In die tijd zijn hier niet alleen veel Europeanen neergestreken voor het snelle geld, maar ook veel Chinezen. Er werden kleine concessies uitgegeven voor een maand en daar betaalde je dan belasting over. En elke maand moest je weer een nieuwe concessie halen ter meerdere eer en glorie van de staatskas.
Dat heeft uiteindelijk geleid tot een opstand, de Eureka Stockade, die op harde wijze de kop is ingedrukt. Maar dat heeft er wel voor gezorgd dat het systeem is aangepast.
Nu lopen er acteurs in het stadje rond in de kleding van die tijd en worden er veel demonstraties gegeven van het gieten van goudstaven tot het repareren van wagenwielen. Je kunt er zelf, met een groot bord, in een stromend beekje, op zoek naar echt goud en alles wat je vindt mag je houden. Verder ben ik een kleine mijn in geweest op een diepte van 15 meter. Niets dus vergeleken met de laatste mijnschacht hier die 1000 meter diep was.
Ook krijg je een goed beeld van het armzalige leven dat ze in die tijd hadden. Als ze dan de lange overtocht per schip al hadden overleefd moesten ze de 150 km naar Ballarat vaak te voet afleggen en werden ze dan onderweg niet beroofd, dan moesten ze flink betalen voor onderdak en eten.
Als je er dan eindelijk was, dan moest je nog goud zien te vinden en dat lukte ook niet iedereen. Hier is overigens wel de, op een na, grootste goudklomp gevonden, de Welcome Nugget van bijna 69 kilo.
Na een uurtje of 3 vond ik het mooi geweest en ben doorgetrokken naar Bendigo, ook een oude goudstad.

21 december
Vanuit Bendigo weer door naar het Oosten. Hier moest ik gaan beslissen of ik een route via de kust of door het binnenland zou nemen naar Sydney. Besloten voor het eerste omdat de rit vanaf Adelaide langs de Murray River niet echt interessant was door het gecultiveerde, beetje saaie, landschap. Misschien levert de kustroute een gevarieerder landschap op.
Via Shepparton, Benalla, Wangaratta en Myrtleford, in een grote boog om Melbourne, naar Bright gereden. Dit is een klein toeristisch stadje in de Great Dividing Range, de Alpen van Victoria waar de meeste wintersportgebieden liggen.
En dan kom je langs borden die waarschuwen voor gladheid bij ijs. Dat terwijl op de radio net wordt verteld dat dit de heetste kerst wordt sinds lange tijd. Temperaturen van 35 tot 40 graden. Bij zulke temperaturen zweten de kerstbomen niet meer maar vliegen ze spontaan in de fik door zelfontbranding.
Nu was het 24 graden toen ik aankwam, dus een heerlijk temperatuurtje om een poosje in het zwembad door te brengen.
Morgen zien we wel weer verder.