Westkant van Tasmanië

25 november
Zoals al eerder aangegeven met de bus naar het vliegveld en vandaaruit met een taxi naar de verhuurder Apollo. Rechtstreeks vanuit de stad met een taxi was niet te betalen want dat is een rit van 45 minuten. Nu was ik $18 kwijt voor de bus en voor het ritje van het vliegveld naar Apollo, een afstandje van 3 kilometer, het zelfde bedrag :-(
Daar wachtte me een mooie verrassing, want Apollo staat in principe niet toe om met de camper naar Tasmanië te gaan. En de boor was al geboekt. Of het reisbureau dat niet wist, want het staat toch duidelijk in de voorwaarden. Na het nodige overleg kreeg ik uiteindelijk toch toestemming om naar Tasmanië te gaan dus is dat gelukkig goed gekomen. Als reden werd opgegeven dat het een eiland is. Maar Kangaroo Island mocht weer wel. Ik dus niet snappen. Maar dat had te maken met eventueel optreden van problemen. Dan moest de camper teruggehaald worden en dat is kostbaar. Vervolgens stond in de zelfde voorwaarden dat terughalen vanaf een eiland sowieso op mijn kosten zou gebeuren dus ik snapte het hele gezeur niet. Maar eind goed al goed zullen we maar zeggen.

Daarna spullen in de camper en op naar een shopping center in de buurt. De nodige inkopen gedaan en alles netjes ingepakt en toen werd het tijd om naar de boot te gaan want je moest 2 uur van te voren aanwezig zijn om in te schepen.
En daar wachtte de 2e verrassing. Ik ingechecked en vervolgens kom je bij een controlepost. Eerst vragen of ik wapens had en zo. Dat was simpel, nee dus.
Maar toen kwam de volgende en die had ik kunnen weten omdat we al eerder zoiets hebben gehad. Of ik ook fruit bij me had. Ja natuurlijk, want ik had net een half uurtje er voor inkopen gedaan. En jawel hoor die inkopen konden gelijk de prullenbak in. Ik begin te begrijpen dat ze hier in Australië toeristen misbruiken om hun economie te stimuleren.
In elk geval is een ieder gewaarschuwd dat je niet alleen bij binnenkomst in Australië niets mee mag nemen. maar ook als je van de ene naar de andere staat gaat. Die gasten vertrouwen elkaar blijkbaar onderling ook niet.
Mij werd verteld dat het te maken had met het overbrengen van ziektes via zaden in het fruit. Maar ik weet zeker dat het fruit, dat ik net bij Coles in Melbourne had gekocht, precies hetzelfde fruit is dat ik bij Coles in Devenport (Tasmanië) kan kopen. Dus snap ik dit systeem eerlijk gezegd niet.

Aan boord eerst mijn plekje opgezocht, een stoel ergens achter in het schip. En daarna op verkenning. Na wat rondlopen en informatie inwinnen over Tasmanië bij de toeristenbalie ben ik een restaurantje ingedoken om wat te eten.
Tegen een uur of elf mijn stoel maar opgezocht en proberen wat te slapen. Maar dat viel niet mee want er waren een paar Aussies die niet konden slapen en dus maar gezellig gingen zitten babbelen de halve nacht. Al met al een bewogen dag.

26 november
En dan sta je dus om 6 uur op de kade in Devenport. Alles nog dicht op een McDonnald na dan. Daar maar een kop koffie gaan halen om een beetje wakker te worden. Om 7 uur ging de supermarkt open dus mijn fruitvoorraad maar weer aangevuld en daarna op pad langs de kust richting West. Via Burnie en Wynyard naar Stanley. Deels liep de weg langs een strand of rotskust en soms met mooie uitzichten vanaf een hoge klif zoals bij Table Cape. Af en toe scheen de zon en het was een graad of 17 dus goed uit te houden maar geen strandweer. Voornamelijk doordat er een koude poolwind stond.
In Stanley maar gestopt want toen begon de vermoeidheid van het gemiste nachtje toch toe te slaan. Om wakker te blijven daar maar een wandelingetje gemaakt naar de top van The Nut. Een plateaugebergte dat wel een beetje op de tafelberg lijkt in Kaapstad. Het pad naar boven liep met een percentage van bijna 45 graden wel heel stijl naar boven, maar voordeel is dat je er dan ook snel bent. Zij het dat je longen dan op je knieën hangen. Maar van boven af wel mooie vergezichten over het plaatsje dat overigens veel historische gebouwen had uit begin 1800. Dit was een handelspost van de van Diemen Trading Company. Vroeger heette Tasmanië dan ook van Diemens land. Overigens wel een Engelsman, geen Nederlander.

27 november
Er is er een jarig dus geprobeerd om via WhatsApp te bellen, maar dat liep niet echt lekker. De Wifi was niet echt geweldig. Dus maar verdergegaan met tekstberichtjes.
En daarna weer op pad. Ik had op de camping een foldertje gekregen over de Tarkine Drive, een route langs de Westkust en daarna het binnenland in en via een lange slingerweg terug naar Stanley.
Op de weg er naartoe kwam ik langs de Dismal Swamps, een moerasgebied, waar ik een uurtje heb rondgewandeld. Bij de entree zaten een paar kleine Walliby's, de Bernett Walliby die ongeveer 45 cm hoog zijn. Eigenlijk lijken het meer grote ratten met kangaroe achtige trekken. En een aantal hadden een jong in de buidel. Grappig om te zien hoe die af en toe om de hoek kwamen kijken.
Bij de kust in Marrawah begon de Tarkine Drive en op een aantal plekken ben ik een klein gravelweggetje ingeschoten om bij de kust te komen. Echt mooi hier met ruige, soms bloedrode rotspunten en een wilde branding van de aanrollende golven.
En dat met namen als West Point, Edge of the World en Sundown Point.

Een eind het binnenland in ben ik afgeslagen naar Corinna omdat ik geen zin had weer terug te rijden naar Stanley. Dat was alleen wel 100km gravelroad vol met haarspeldbochten en steile heuvels. En vaak ook maar enkelbaans, maar dat was niet zo'n probleem want ik ben op dat stuk maar 3 auto's tegengekomen.
Eigenlijk wilde ik in Corinna op de camping blijven, maar die was zo duur en zonder veel faciliteiten dat ik doorgereden ben naar Waratah. Zo'n 45 km verder.
Daar is een gemeentecamping en omdat er niemand meer was om te betalen heb ik zelf maar een plekje gezocht. Stroom aangesloten, maaltje klaargemaakt en daarna nog een uurtje lekker lui een boek gelezen.

28 november
Ik braaf naar het postkantoor, maar daar kreeg ik te horen dat niemand had betaald dus dat hoefde ik ook niet. Mooi meegenomen dus voor het vakantiebudget.
Deze dag stond Cradle Mountain National Park op het programma. En het was prachtig helder blauw, dus dat kon niet beter. Wel met, nog steeds, een koude poolwind maar voor een wandeling zorgt dat voor de broodnodige koeling.
Daar aangekomen kreeg ik een bus pas en kon daarmee naar het beginpunt van een aantal wandelingen. Uiteraard degene uitgezocht die richting de top van Cradle Mountain ging tot aan Crater Lake. Vooral het laatste stuk was een stevige klim waarbij je je soms aan een ketting langs het pad omhoog moest trekken. Maar eenmaal boven wel een prachtig uitzicht.
In totaal ongeveer 3 uur gelopen dus dat was een stevige wandeling met een hoogteverschil van dik 500 meter.
Onderweg kwam ik nog wel een Wombat tegen die op zijn gemak aan het gras zat te knabbelen en zich totaal niets van mij aantrok. Wel grappig want de anderen die ik gezien had renden allemaal snel weg als er iemand aan kwam.
Die Wombat lijkt wel een beetje op een Koala Beertje, maar dan de varkensversie daarvan. Hij loopt namelijk gewoon op 4 poten en klimt niet in de bomen. En hij loopt zachtjes te knorren onder het eten.
Ook kwam ik een flinke zwarte slang van een meter of 1,5 tegen. Bleek later dat het een gifslang was volgens de plaatjes en werd ook voor gewaarschuwd, maar gelukkig schrok hij net zo van mij als ik van hem en ging er als de spreekwoordelijke haas vandoor.

Vanuit Cradle Mountain weer een stukje teruggereden en daarna verder naar het zuiden via Rosebery naar Zeehan. Onderweg kom je, vooral bij Tullah en Rosebery, veel open mijnbouw tegen waar grote kale gaten zijn ontstaan in de bossen. Er is hier veel winning van onder andere ijzererts, midden in de natuurgebieden.
In Zeehan een camping opgezocht. Dit is een gedateerd stadje waar alles er een beetje vervallen uitziet. En er was ook weinig te beleven. De meeste zaken waren dicht of, zoals in een van de 2 hotels, hadden maar 1 of 2 gasten. Maar op de camping was het een stuk gezelliger en weer eens een beetje aanspraak in de camping keuken.

29 november
s'Nachts had het stevig geregend maar toen ik opstond was het strak blauw en kon ik op mijn gemak buiten in het zonnetje ontbijten. En ook de wind was weg waardoor het al gauw 20 graden werd. Zomervakantie weer dus.
Nadeel is wel dat de zon hier zo fel schijnt waardoor je snel verbrandt. Dus hoed maar weer opgezocht om mijn kalende hoofdhuid te beschermen tegen oververhitting.
Vanuit Zeehan eerst naar Strahan gereden, een gezellig toeristenplaatsje aan de monding van de Gordon River die hier een enorme baai vormt. De opening naar zee heet Hells Gate en dat heeft te maken met de historie omdat hier vroeger de zwaarst gestrafte gevangenen heen gestuurd werden en ontsnapping mogelijk en zinloos was en de leefomstandigheden bar slecht. Later is het strafkamp verplaatst naar Port Arthur bij Hobart.
Ik wilde in Strahan mee met een oud stoomtreintje, de West Coast Wilderness Railway, die langs de rivier het binnenland inrijdt. Maar helaas was deze al vertrokken. En er was nu ook weer niet zoveel te beleven om daar een dag te blijven voor de volgende rit. Dus door naar Queenstown, een eindje het binnenland in, waar ik naar de camping ben gegaan. Ook in Queenstown kun je met hetzelfde treintje mee, dus dacht ik, dat is mooi voor de volgende dag. Niet dus want op woensdag rijdt hij alleen vanuit Strahan en dan zou ik weer terug gemoeten. Jammer maar helaas.
Wel weer een erg verlaten camping waar ik ongeveer de enige gast was. Dat is wel een verschil met Nieuw Zeeland. Het is hier stukken rustiger wat toerisme betreft en ook de meeste plaatsjes zijn uitgestorven. Vaak staat het, vooral langs de kust, vol met vakantiehuizen die allemaal leeg staan in deze tijd. Het zal hier met de kerst vast stukken drukker zijn als een hoop Australiërs hun vakantie gaan vieren. En dan vooral de vissers onder hen, want zo ongeveer bij elk huis staat wel een speedboot met een aantal houders voor de hengels.

30 november
Verder de weg gevolgd richting Hobart. Onderweg kom je langs diverse parken met korte wandelingen naar een waterval, een bergtop of een meer. Zo ben ik bij de Nelson Falls geweest en bij Lake St Clair een uurtje of 2 aan de wandel gegaan. Daar kwam ik langs het pad een echidna tegen, een soort mieren etende egel. Een grappig maar schuw beest. En ook zou je in het meer een platypus tegen kunnen komen. Het vogelbekdier dus. Maar helaas heb ik die niet gezien.
Verder geen bijzondere dag en om 4 uur ben ik gestopt op een camping in Wayatinah, een gehucht met 10 huizen en een klein winkeltje. Toen ik vroeg om aardappelen, die ik niet in de winkel kon vinden, hebben ze die volgens mij uit hun eigen voorraad gehaald. Maar goed ik was weer geholpen.
Daarna, weer als enige gast op de camping, zitten te genieten van de stilte in de natuur hier. Zo kom je wel tot rust. En het geeft me mooi de tijd om de site weer bij te werken.