De Tanami Road

28 september
Zoals eerder aangegeven vandaag gestart met de Tanami Road. Deze loopt dwars door de Tanami Desert. Het eerste stuk naar de Wolfe Creek Crater was maar 145km. Plan was om hier op de camping te blijven.
De krater is ontstaan door een meteorietinslag 300.000 jaar geleden en was in het begin 120 meter diep. Nu is dat nog maar iets van 30 meter, maar als je er naar kijkt kan ik me wel een voorstelling maken van de klap die dat gegeven moet hebben. Stukken meteoriet zijn 3km verderop teruggevonden alhoewel het meeste is verbrand tijdens de inslag. Nu vult de krater zich af en toe met regenwater en dat droogt dan weer op. In het midden ligt dan ook een zoutplaat.
Na een uurtje rondkijken hadden we het wel gezien en zijn toch maar doorgereden

De weg loopt dwars door Aboriginal gebied en je vindt hier dus alleen communities waar geen blanken wonen. Alleen vaak wat hulpverleners die werk doen op de scholen en helpen met de ontwikkeling.
Wij wilden in de eerstvolgende community, Billiluna, stoppen om te tanken en volgens het kaartje zou er ook een camping zijn. Nu was dat onze eerste ervaring met een Aboriginal community en moesten we even wennen aan de troosteloosheid van de huizen en een volkomen gebrek aan wegbewijzering. Als je iets wil vinden moet je het vragen en vaak versta je ze dan nog niet.
Nu weet ik dat Aboriginals niets op schrift hebben gezet. Alles wordt doorverteld van generatie op generatie. Maar dat het gevolg daarvan was dat je dan het meeste zelf moet uitzoeken, dat had ik niet verwacht. Vermoedelijk kan een groot deel niet lezen en hebben ze besloten dan ook die borden maar achterwege te laten.

Na wat navragen toch het tankstation gevonden. Maar die bleek dicht te zijn tot 2 uur. En dat betekende dat we dan nog een uur moesten wachten. Omdat ook onduidelijk was waar de camping zich bevond zijn we maar doorgereden naar de volgende community, Balgo.

Daar aangekomen hadden we er inmiddels al weer 320km opzitten en had ik de hoop dat we de hier vermelde camping wel konden vinden. Het tankstation was in elk geval geen probleem. Die stond op een soort pleintje en het bleek een zelfbediening te zijn waar je alleen met je creditcard kan betalen. Verschil met onze zelfbedieningspompen is wel dat er een complete kooi van dik wapeningsijzer rondom de pomp is gezet. Je kan net bij de gleuf om je kaart er in te doen en de slang om te tanken.
Als je dan verder om je heen kijkt zie je dat alle airco's bij de gebouwen en alle ramen ook van een dergelijke constructie zijn voorzien. Sterker nog, later bij de kerk zagen we ook dat het Mariabeeld daar ook ingepakt was in zo'n kooi.
Daarmee vraag je je wel af of er dan zoveel gestolen of gesloopt wordt.

Maar goed na het tanken zijn we op zoek gegaan naar de camping en kwamen toevallig een blanke hulpverleenster tegen. Die wist ons wel te vertellen waar deze was, maar dat we eerst een permit moesten regelen. In het community office. Wij daar heen en eerst zij de vrouw daar dat ze toestemming gaf. Toen ik vroeg of we dan geen written permit nodig hadden, heeft ze een formulier uitgeprint en door ons in laten vullen.
Wij vervolgens op zoek naar die camping en ik had ze al iets horen brabbelen over een vliegveld. Dat gevonden en daarna langs de startbaan gereden. Daar bleek een weggetje te zijn naar een klif en dat was de camping. In heel de vakantie hadden we nog nooit zo'n mooie plek gehad. Vanaf de klif hadden we uitzicht over een enorme laagvlakte.
Ondertussen was het ook nog eens bewolkt geworden en dat zorgde voor een onvoorstelbaar mooie zonsondergang.
Eersterangs dus tijdens het eten en we stonden daar in ons eentje. Echt super. s'Nachts werd het iets minder want toen begon het hard te waaien en stond het campertje boven op de klif flink heen en weer te schudden. Midden in de nacht hebben we dus toch maar een beschut plekje opgezocht en zijn daar weer in slaap gevallen.

29 september
Om 6 uur kwam het zonnetje op en dat was dan ook gelijk de wekker. Minder mooi dan de avond ervoor met zonsondergang, maar toch een mooie manier om wakker te worden.
Douchen was er niet bij want er was geen enkele voorziening, dus gelijk maar ontbijtje klaargemaakt. En daarna weer op pad. Ons volgende doel was Renahans Bore. Daar zou ook weer een bushcamping moeten zijn zonder voorzieningen. Na een kilometer of 15 stond er een auto met Aboriginals. Die bleken zonder diesel te staan en vroegen of ze even konden bellen. We hadden echter geen bereik en heb ik ze maar aangeboden een paar liter uit onze jerrycan te geven. Zij blij en ik iets minder, want ik wist niet of ik voldoende had om het volgende tankstation te halen. Maar dat is achteraf gelukkig meegevallen. Gaat overigens wel makkelijk, want je kreeg een bedankje en weg waren ze weer.

Na ongeveer 120km kwamen we over de grens met Northern Terrotory en hebben daar even gepauzeerd voor een broodje hamburger. En na nog eens 280km waren we bij Renahans Bore.
Ook daar weer een mooi plekje opgezocht waar we eenzaam en alleen stonden. Niet meer met zo'n mooi uitzicht, maar s'nachts wel weer met een prachtige sterrenhemel. En de enorme stilte om je heen.

30 september
Weer vroeg wakker met het geluid van de vogeltjes en de opkomende zon. Inmiddels was het overigens al aardig afgekoeld. s'Nachts nog maar een graadje of 15 en overdag rond de 25 graden. Een stuk beter uit te houden dus. Weer op pad en de eerste tussenstop was Yuendumu, ook een Aboriginal Community. Hier nog wat boodschappen gedaan en een kop koffie gedronken en toen weer verder.

Op dit stuk werd de omgeving steeds groener en er stond zelfs gras naast de weg. Ook waren veel struikjes in bloei. Het bleek dan ook dat de prachtige zonsondergang, waar wij de dag ervoor van hadden genoten, hier een flinke stortbui had veroorzaakt. Langs de weg stonden nog plassen en op een gegeven moment kwamen we ook een stukje weg tegen dat voor de helft onder water stond. Ik er vol gas doorheen dus. Hil boos want het water spetterde alle kanten op.
Maar ja wat wil je. Op zo'n moment komt het kleine jongetje naar boven dat, na een fikse regenbui, met zijn laarsjes aan naar buiten gaat en eens lekker in de plassen gaat staan dansen.

Gestopt bij Tilmouth Well Station en daar een plek gezocht op de bijbehorende camping. Weer eens wat luxe, want hier was een zwembad bij, dus een lekker luie middag en nog 190km te gaan.

1 oktober
Vroeg in de morgen werden we verrast met een prachtige zonsopkomst. De hemel leek in brand te staan. Even er uit dus om wat plaatjes te schieten en daarna nog een paar uurtjes doorgeslapen. Vandaag geen haast, want die paar kilometertjes zijn zo voorbij.
Na het ontbijt op pad en al na 20km ging de weg over in asfalt. Het bleek dat ons foldertje een beetje achterliep want inmiddels was het asfalt dus al weer 100km verder doorgetrokken.
Alleen had iemand bedacht dat, als je de weg maar voor 1 baan asfalteert, je dan een twee keer zo lang stuk hiervan kan voorzien. Dus als er een tegenligger aankwam moest je met 2 wielen door de berm rijden om elkaar te kunnen passeren.
Hierdoor waren we al rond de middag in Alice Springs en hebben een camping opgezocht. Wasje gedaan en daarna nog even het stadje in.
Nu was het zaterdag en helaas is dan bijna alles s'middags dicht. Dat geeft wel een beetje troosteloos beeld. Alleen een enkele kroeg en de supermarkten zijn open.
Wij een museum opgezocht van het oude telegraaf kantoor waar Alice Springs is ontstaan. Wel grappig om te zien en het moet daar in die tijd, 1877 tot 1932, wel erg eenzaam zijn geweest.
Terug op de camping nog even van het zwembad genoten en na het eten nog even dit verhaaltje afgemaakt.

Morgen gaan we de camper inleveren en maandag gaan we voor 3 dagen met een tour naar Ayers Rock (Uluru) en Kongs Canyon.