Gibb River Road deel II, Broome en Cape Leveque

19 september
Weer vroeg vertrokken van El Questro. Eerst naar Zebedee Springs, een warmwaterbron, waar we even lekker hebben liggen opwarmen. Daarna een eindje verder naar Emma Gorge. Dit is een hoge rotswand met daaronder een plas water. En normaal is daar ook een waterval, maar nu druppelde het naar beneden. Daar even lekker gezwommen en deze keer was het gelukkig verkoelend. Wat dat beterft is El Questro een omgeving die je niet mag overslaan als je over de Gibb River Road rijdt. Nadeel van al dat moois is dat je er vaak een uurtje via paadjes en over rotsen klauterend naartoe moet. En soms is dat in de brandende zon. Hier wordt de wandeling niet alleen aangegeven in kilometers, maar ook in de hoeveelheid water die je mee moet nemen. Dat loopt van een liter tot 3 liter. Moet je dus wel meesjouwen en dan ook nog je zwemkleding, fototoestel etc. Sportief gebeuren hier dus.

Terug van de Emma Gorge zijn we doorgereden richting Derby. Eerst nog weer door een rivier, de Pentecost river. Hier lag precies een zoetwater krokodil op de plek waar wij doorheen moesten. Ik dus m'n camera gepakt en er op af, maar die ging er gelijk als een haas vandoor.
Voor de liefhebbers, zoetwater krokodillen zijn dus in principe niet gevaarlijk voor mensen tenzij als je ze maar met rust laat. Zoutwaterkrokodillen zijn wel gevaarlijk en pakken alles wat eetbaar is, ook volwassen mensen. En ze zijn vaak een stuk groter. En het verschil is duidelijk zichtbaar. Zoutwater krokodillen, de salties, hebben een brede bek en zoetwater krokodillen, de freshies, hebben een hele smalle bek. Enige nadeel is dat je dichtbij genoeg moet zijn om dat verschil te zien. En bij een saltie is het dan meestal te laat :-)

Wij het riviertje door en daarna begon eigenlijk de echte Gibb River road. Alleen gravel road en vaak met veel corrugations. Een soort golfplaat effect dus en daarmee trillen je darmen langzaam naar je keel. Vervelend, maar niet meer dan dat. Er waren echter ook stukken die uit losse, scherpe stenen bestonden en helaas werd een van onze achterbanden daar het slachtoffer van. Dat werd dus bandje verwisselen bij een temperatuur van 39 graden, met je knietjes op de scherpe steentjes en bloedheet gereedschap. Maar na een half uurtje was ook dat klusje geklaard.
Dat betekende echter dat ik geen reserveband meer had, want we hadden er maar 1 meegekregen. Op zich nog niet erg, maar het dichtstbijzijnde Road Station was 120km verderop en over de hele lengte van de Gibb River Road is geen bereik voor je mobiele telefoon. Dus nog een lekke band zou een serieus probleem worden midden in de wildernis. Er was ook nog een station 30km verderop, maar dat bleek gesloten te zijn.
Maar iets voorzichtiger gaan rijden en om een uur of 4 waren we bij Drysdale River Station. Daar stond een mooi bord met "tankstation and tyre repair". We zitten dus goed dachten we. Maar dat viel wel tegen, want de band was niet meer te repareren en hij had de juiste band op voorraad. Misschien over een dag of twee.

Ik een telefooncel opgezocht (gaat via satelliet) en Apollo gebeld. Krijg je een wachtmuziekje en een dame die je om de paar minuten vertelt hoe belangrijk je wel bent als klant. En na een kwartiertje kreeg ik de melding dat ik een boodschap in kon inspreken. Heb je lekker veel aan met een telefooncel wetende dat ze je op je mobiel toch niet kunnen terugbellen. Dus maar op het gemakje gegeten en naar bed gegaan.

20 september
Wij weer door, want misschien hadden we bij het volgende station meer geluk. Dit was Mount Barnett Roadhouse, 170km verderop. Daar aangekomen kreeg ik te horen dat er ongeveer 30km verderop een tyre repair center is. Daar konden ze me vast wel helpen.
Wij zijn echter eerst naar de bijbehorende camping gegaan die achter het roadhouse lag bij Manning Gorge. Een mooie camping direct aan een meertje. En vanaf dat meertje liep een pad naar Manning Gorge, maar dat hebben we bewaard voor de volgende morgen. Zwembroek aan en lekker het meertje in en luieren op het bijbehorende strandje. Even vergeten dat je nog een klein probleempje hebt :-)

21 september
s´Morgens eerst naar Manning Gorge gewandeld voor het ontbijt. Achteraf maar goed ook want het bleek weer een klautertocht te zijn van een uur enkele reis. Sommige stukken over enorme rotsblokken. Het halve litertje water, wat we deze keer mee hadden genomen, was eigenlijk te weinig. Vooral op de terugtocht, want toen begon de zon al weer stevig te branden. Maar Manning Gorge was al die moeite dubbel en dwars waard. Onvoorstelbaar zoals je van die idyllische plekjes vindt midden in kilometers dorre vlaktes. Prachtig rood gekleurde rotsen en helder groen water. En voor de liefhebbers een duik vanaf de rotsen op een hoogte van een meter of 15. Heb ik me maar niet aan gewaagd.

Terug op de camping even een snel ontbijtje en weer op pad. Inmiddels had ik besloten de gok maar te nemen en uiteindelijk de band in Broome te laten vervangen bij een vestiging van Apollo daar. Nog wel een 400 km te gaan, maar "slechts" 180km daarvan was gravel road. De rest asfalt.
Wij dus doorgereden naar Windjana Gorge, een natuurpark 180km verderop.
Daar aangekomen hebben we ons op het gemak geïnstalleerd en zijn vervolgens aan de wandel gegaan. Van buren, ook Nederlanders die echter inmiddels in Australië woonden, hoorden we dat er na zonsondergang vleermuizen uit zouden vliegen in de Gorge. Dus wij een beetje rondgewandeld. Weer een prachtige omgeving met rode rotswanden en een riviertje er doorheen. Deze zat echt vol met zoetwater krokodillen.
Daarna een plekje gezocht met uitzicht op een boom met flying foxes. Volgens mij heten ze bij ons vliegende honden. In elk geval een grote soort vleermuis. En er hingen er honderden zo te zien.
Toen de zon onderging begonnen er eerst een paar wat rond te fladderen, maar toen de zon achter de horizon was verdwenen kwam het echt los. Net of iemand een fluitsignaal had gegeven. Duizenden flying foxes kwamen over met een enorme herrie (en vermoedelijk ook de nodige uitwerpselen want het stonk als een beer).
Een aantal vlogen dan vlak over het water om insecten te vangen. Dat dat was waar iedereen dus voor kwam kijken. Want zodra er eentje over het water scheerde sprongen de krokodillen uit het water om te proberen ze te pakken. Dan hoorde je een klap van de dichtklappende kaken en soms had er een geluk. Echt een spektakel om naar te kijken.
Na afloop weer terug naar de camper en op het gemakje ons eten klaargemaakt. En de sterrenhemel die je dan ondertussen ziet, onvoorstelbaar. En dat wordt allemaal geserveerd tijdens je diner in de open lucht. Genieten dus.

22 september
Opgestaan en op pad gegaan naar Derby en vervolgens doorgereden naar Broome. Onderweg had ik mijn eerste echte rot ervaring. inmiddels rijdend op het asfalt met een gangetje van 110 kwam er plotseling een Walibi tussen de bomen uit. Ik uiteraard remmen, maar hij bleef vrolijk doorhoppen. En uitwijken betekende van de weg afgaan en over de kop slaan. Geen optie dus. Helaas heeft de Walibi dat niet overleefd en dan krijg je toch een rotgevoel.

Na Derby kwamen we langs een prison tree. Een Baobab boom die ze in het verleden als gevangenis hebben gebruikt. Hij is helemaal hol vanbinnen met een gat aan de bovenkant waardoor er licht in valt.
Ik vindt deze bomen een beetje op mensen lijken met een afro kapsel. Volgens mij zijn ze ook wel eens in een film gebruikt van Disney of zo.

Om een uur of 1 kwamen we in Broome aan en gelijk naar Apollo gegaan. Daar bleek dat zij zelf geen banden repareerden, maar dat ik een eindje verderop naar een bandenservice moest. Verder nog wat kleine mankementen opgelost en op naar de bandenservice. Nieuw bandje er om en waren we weer klaar om verder te trekken. Maar wel een verademing, omdat je toch met een zekere spanning rijdt zonder reserveband.
In Broome aan het strand een camping gezocht en de was gedaan. Ondertussen lekker naar het strand en aan het eind van de middag naar de supermarkt om de, inmiddels lege, koelkast weer te vullen.
Terug op de camping bleek dat op het pleintje ernaast een Australische versie van d rijdende keukens neergestreken was. Wij dus maar eens lui gedaan en lekker eten gehaald bij een Thaise keuken en daarna een overheerlijk mango/aardbeien ijsje bij een ander. Biertje erbij en genieten maar.

23 september
Vandaag weer op pad. Doel was Cape Leveque, 220km ten noorden van Broome. Wel weer over een gravel road, maar ja who cares, we hebben nu toch weer een reserveband ;-)
Onderweg eerst nog een parel visserij bezocht en daarna weer door. Bleek mee te vallen want na 100km werd het opeens een asfaltweg en konden we lekker doorrijden.
In de loop van de middag kwamen we aan op Kooljaman Resort bij Cape Leveque. Een prachtige omgeving op een landpunt. We konden daar een beach shelter krijgen aan de Oostkant. Wel wat duurder, maar daar kreeg je het Robinson Crusoe gevoel en dat had je nergens anders op de wereld. Natuurlijk wilden wij dat wel. En ik moet zeggen dat het ook echt iets bijzonders was. De shelter was niet meer als een paar palen bedekt met palmbladeren en riet, maar je had wel je eigen plek met uitzicht op het strand en eigen buitendouche en een plek voor je kampvuur met bijgeleverd hout. En in de morgen uitzicht op de zonsopkomst. Super romantisch dus. Ik kreeg bijna weer het huwelijksreis gevoel.
Wij ons geïnstalleerd en lekker naar het strand gegaan. Je kon alleen niet zwemmen want die morgen was daar een zoutwater krokodil gesignaleerd. Geen risico dus want dat is dan gelijk het eind van de romantiek. Wordt het opeens een drama.

s'Avonds zijn we in het bijbehorende restaurant gaan eten, want we hadden al van anderen gehoord dat ze daar een bijzondere aanbieding hadden. Diverse soorten vlees van Kameel, Emu, Kangaroe, geit en nog wat meer. En dat alles aangevuld met lokale groenten en fruit. Zelf je wijn mee brengen, want dat mogen ze niet schenken i.v.m. vergunningen. Maar het was overheerlijk. En ondertussen, omdat het restaurant aan de Westkant lag, kon je genieten van de zonsondergang. Echt weer een super belevenis.