Stella Australis, van Puerto Natales naar Ushuaia

15 november, van EcoCamp naar Punta Arenas
s'Morgens was ons vervoer een beetje laat, maar we zouden ruim op tijd in Punta Arenas zijn om in te checken voor de boot, de Stella Australis. Er reed nog een stelletje mee waarvan de vrouw een Belgische was en haar man een Duitser. Zij bleek de directrice te zijn van Club Mistral en we hebben onderweg gezellig wat zitten babbelen. Na ongeveer 2 uur waren we in Puerta Natalis, waar zij achterbleven. Wij kregen een lunch aangeboden die we mee konden nemen in het busje. En daarna weer verder naar Punta Arenas, 250 km verderop. Onderweg begon het steeds harder te stormen en af en toe gingen we letterlijk slingerend over de weg. Gelukkig hield dat de chauffeur wel wakker. Wij vroegen ons al af of hier ook een rijtijdenbesluit gold, maar denken eigelijk van niet. De arme man moest, na ons afgezet te hebben, de zelfde 5 uur weer terugrijden naar EcoCamp.

Om 2 uur werden we in elk geval afgezet bij het kantoor van de Cruseros Australis om in te checken. Daarna hadden we nog de tijd tot 6 uur voordat we aan boord konden van de Stella Australis. Daar kregen we onze hut toegewezen en vervolgens werden we verzocht om samen te komen in de launge voor uitleg over alle regels, activiteiten en noodvoorzieningen op het schip. En daarna op naar het diner.

Wij kregen een tafel toegewezen met 2 Engelse stelletjes van onze leeftijd die samen op stap waren. Best gezellige lui en ook het eten was geweldig en de wijn weer overvloedig. Na afloop nog een instructie over de activiteit van de volgende morgen, een kop koffie in de bar en toen naar bed.


16 november, Stella Australis
We hebben beiden heerlijk geslapen op een zacht schommelend schip en waren om 8 uur aan het ontbijt. Om half 10 werden we de zodiacs aan land gezet bij Ainsworth Bay, in de straat van Magellaan. Een naam die ons nog was bijgebleven van de aardrijkskunde- en geschiedenis lessen op de lagere school.
Deze keer was het prachtig weer en een genot om daar buiten rond te lopen. Dit was gelijk onze eerste oefening met de zodiacs en gebruik van de zwemvesten dus verplicht. We liepen dus allemaal rond als een paar Michelin pinguins, maar gelukkig mochten we deze aan land uitdoen. Anders hadden ze vermoedelijk alleen nog maar een gesmolten vet hoopje teruggevonden vanwege de vele lagen kleding die we aanhadden.
Aan land hebben we onder begeleiding van een gids rondgewandels en werd ons veel verteld over de omgeving en het ontstaan daarvan. Helaas is daarvan niet overdreven veel blijven hangen, want later tijdens de lunch moesten we een aantal vragen beantwoorden op een formulier en deze inleveren bij de receptie. Gelukkig zijn ook de obers hier corrupt, dus hebben we daar maar even misbruik van gemaakt om ze toch in te kunnen vullen. Al snel deed iedere tafel dat, dus zal er niet echt een winnaar overblijven denk ik.

Na de lunch hadden we de tijd tot 16:30 voor de volgende activiteit, een bezoek aan Tuckers Island in de zelfde straat. Dat gaf mooi de tijd om even wat schrijf- en foto achterstand bij te werken.
Inmiddels was het weer omgeslagen, zoals gebruikelijk hier, en regende het flink.
Tegen de tijd dat wij in de zodiacs mochten was dat gelukkig al overgegaan naar een zacht miserbuitje en veel dus best wel mee. Met de zodiac voeren we rond een eiland waar groepen Cormorans, ganzen en puinguins zaten te broeden. En diverse andere vogels waarvan de naam niet echt is blijven hangen. Sommige waren daar om de eieren van de anderen te jatten, anderen om een beetje te chatten en een deel om te broeden. Af en toe stopten we vlak voor de kant en zo ook bij een broedend paartje Cormorans. De buurvrouw had even het nest verlaten en dat was voor het mannetje een teken om haar nest uit elkaar te plukken en die materialen voor hun eigen nest te gebruiken. In 10 minuten was er van het andere nest niets meer over. Denk dat de buurvrouw niet vrolijk is geweest toen ze terugkwam. Dus ook hier wordt gejat bij het leven en ik vermoed dat een groot gedeelte van al dat onderlinge gekwetter gewoon ordinaire burenruzie is.

Terug op de boot nog even een borrel en daarna konden we ons weer klaarmaken voor het diner. Ook krijgen we regelmatig presentaties over de omgeving, geschiedenis en bevolking. Leuk is dat de gidsen aan boord vaak ook meedoen aan wetenschappelijk onderzoek in deze omgeving. Dat is dus een van de redenen waarom ze er ook veel van weten en kunnen vertellen. Reden hiervoor is dat ze een groot deel van het jaar aan land gaan in deze streek waar normaal gesproken bijna niemand kan komen. Er zijn hier geen wegen en door de wind is het vermoedelijk ook nauwelijks berijkbaar door de lucht. Je bent dus afhankelijk van vervoer over het water. En de Stella Australis is een van de weinige schepen die hier op een regelmatige basis komt.

17 november, Stella Australis
Na het ontbijt was er een presentatie over de ontwikkeling van de bewoners in Patagonië en Vuurland in het bijzonder. Daarbij werden ook wat afbeeldingen getoond van de stammen die hier leefden. Een groep joeg op Guanaco's en gebruikte de huiden daarvan om zich warm te houden. Zij waren extreem groot en werden door de ontdekkingsreizigers gezien als reuzen.
De andere groep waren vissers met kleine kano's. Een vis kan je echter niet aantrekken en zij liepen hier dus naakt rond. In die tijd was het hier nog vol met gletsjers en is het dus onvoorstelbaar dat ze zo konden leven. Wel gebruikten ze vet van de zeeleuwen om zich mee in te smeren. Brrrr, moet er niet aan denken om hier zo rond te huppelen.

Onze volgende stop was de Pia gletjer. Wij weer aan land, maar wel met een dikke jas aan :-)
Af en toe hadden we nog een druilerig regentje, maar soms brak de zon ook bijna door. Aan land hadden we een fantastisch uitzicht op de onderkant van de gletsjer. Van daar uit gingen we met groepjes een stk omhoog voor een beter overzicht. Af en toe hoorde je daarbij grote knallen als er weer een stuk ijs opschoof en soms brak er ook echt een stuk af dat dan met een grote plons in het water belandde. Ook hier weer de mooie alle tinten blauw in het eis. Uitleg hiervoor is dat het ijs onderaan veel dichter is en nauwelijks nog zuurstof bevat. Aan de bovenkant zitten er nog veel zuurstofbelletjes in en dan ziet het er wit uit. Net als verse sneeuw.
Beneden gekomen stond er weer een whiskey on the rocks klaar. Ik begin het al bijna lekker te vinden. Zeker met ijsblokjes van meer dan 100 jaar oud.
Op de terugweg in de zodiac vroeg ik de schipper of hij om de Stella Australis heen wilde varen zodat ik er een foto van kon maken met de gletsjer op de achtergrond. Toen we dus langs het schip voeren stond daar voor een van de ramen een dame in haar slipje te dansen. Die had er niet op gerekend dat er zodiacs langskwamen. Grote hilariteit dus en de schipper stond te dansen op zijn buitenboardmotor.
Later kwamen we er per ongeluk achter wie het was omdat Hil naast haar zat in een andere zodiac en zij er over begon. Lachen dus en ze vroeg of ik foto's gemaakt had. Maar zo ben ik niet natuurlijk. Privacy moet je respecteren.

Iedereen weer terug aan boord en daarna voeren we door de zogenaamde gletsjer alley in het Beagle kanaal. Het begon met de Romanche gletsjer. Bij het langsvaren werd champagne net kaasjes geserveerd. Daarna de Duitse. Dat werd dus bier met worst. Vervolgens de Italiaanse en dat werd ge vierd met kleine pizza's en witte wijn. En als laatste de Hollandse. Daar kregen we kleine oliebolletjes.
Onderweg hield de sfeer ongeveer gelijke tred met het percentage alcohol en iedereen werd steeds drukker.
Afsluitend nog een captainsdiner en daarna zijn we ons bedje ingerold.


18 november, Stella Australis
Vandaag om 7 uur ontbijt want we zouden om even na 8 uur aan land gaan Isla Navarino. Hier hadden we gekozen voor de zware tocht en moesten als eerste weg. Uiteindelijk viel de klim best mee en aan het eind was er een prachtig uitzicht over de baai. Ondertussen ook weer wat caloriën verbruikt wat wel een keer nodig was aan al die uitgebreide maaltijden.

Na de lunch kregen we instructie over het hoogtepunt van de reis, Kaap Hoorn. Dit is het ruigste punt omdat daar 2 oceanen bij elkaar komen en het weer enorm wisselvallig is. Meestal hoge golven, storm en sneeuw dus.
Dat betekende dat er deze keer extra opgelet moet worden met het instappen en verlaten van de zodiacs omdat alles behoorlijk in beweging zou zijn. Ook was het mogelijk dat er bij de landing golven over de boot heen zouden slaan. Lekker vooruizicht.
Om 6 uur was het dan zover en de condities waren aan het randje, maar we konden aan land. Snel op pad gegaan en we waren er als een van de eersten. Ruige wind met winvlagen van tegen de 100 km per uur. Soms best moeilijk om overeind te blijven. Zeker als je dan ook nog harde striemen regen en sneeuw in je gezicht krijg.
Aan wal stond de vuurtorenwachter met zijn poedeltje ons op te wachten. Die had er niet zo veel problemen mee om in dit soort weer rond te huppelen.
Nu is er niet zo heel veel te zien. Alleen een monument en een vuurtoren met ernaast een klein kerkje. De vuurtorenwachter en zijn gezin woont daar voor een jaar. Ik moet er niet aan denken op zo'n afgelegen plek te wonen. Lijkt me een ideale plek om uiteindijk in wanhoop zelfmoord te plegen. Misschien is zijn geluk dat er 2 keer in de week een van de 2 cruisschepen langs komt.

Bij het monument even wat foto's gemaakt om te bewijzen dat we er geweest zijn. Dit is een groot vierkant op z'n kan met in het midden een albatros uitgesneden.
Helaas is afgelopen week de helft weggestormd, dus dat is niet meer zo goed zichtbaar. In het kerkje lagen diverse voorwerpen die kapiteins van passerende schepen hadden achtergelaten. Wel leuk om te zien en ook de vuurtoren even in geweest.
Inmiddels wel snik verkouden, maar dat moet je er voor overhebben nietwaar.

Terug aan boord kregen we ook nog een certificaat uitgerijkt als bewijs dat we er waren, Kaap Hoorn. Vernoemd dus naar ons staje Den Hoorn. Toch leuk.
Bij de bar maar een stevige borrel genomen om op te warmen en daarna snel douchen en op naar het volgende diner. Voel me net een varken dat vetgemest wordt voor de slacht. Zo moet Hans van Grietje zich ook gevoeld hebben in zijn hokje naast het huis van de heks :-)

Hiermee werd onze cruise min of meer afgesloten en werd s'nachts teruggevaren naar Ushuaia om daar de volgende morgen na het ontbijt aan wal gezet te worden.