Gisteren tegen 9 uur vertokken voor ons ritje naar Cachi via Las Molinos. Een ritje van 175 km dus naar verwachting een uurtje of 3 rijden. Zeker het eerste stuk leek dat te bevestigen, want dat was een mooie asfaltweg tussen de wijngaarden door. Maar na ongeveer 20 km was het asfalt afgelopen en werd het steenslag. En al snel werd het een kronkelend bergpad. Dit is de zogenaamde Ruta 40 die vanaf het zuidpuntje van Argentinië doorloopt tot ergens in Canada. Een deel hiervan is ook gebruikt voor de laatste Parijs-Dakar race. Sommige stukken kon je elkaar niet eens passeren, maar gelukkig was er niet veel verkeer. En ondertussen gingen we geleidelijk omhoog. Bij de start was het nog 1800 meter, maar eenmaal aangekomen in Cachi zaten we al op 2350 meter. Daarmee was de temperatuur, ondanks een dikke 30 graden, toch goed uit te houden. Alleen als je even ergens naar boven klauterde kon je merken dat je al zo hoog zat.

Onderweg in een klein dorpje kwamen we nog een gaucho tegen in vol ornaat, dus snel even fotootje maken. In het restaurantje daar vlak bij konden we helaas niet eten, want dan had je van te voren moeten reserveren. Wij verder naar Las Molinos. Daar vonden we al snel een leuke Cantina waar we even een lap Wiener Schnitzel naar binnen hebben gewerkt. Hier zat nog een stel Hollanders die een tocht door dit gebied maakten. Gezellig even gebabbeld over hun en onze belevenissen en vervolgens weer verder naar Cachi. Daar zijn we uiteindelijk om half 6 aangekomen. Een lekker dagje tuffen dus, maar echt de moeite waard. Prachtige gekleurde rotsen in diverse schakeringen rood, blauw groen etc. Ook kwamen we onderweg nog een gezinnetje lama's tegen. Onze eerste ontmoeting met wild hier.

Na onze aankomst in hotel El Cortijo even de spullen binnen gezet en vervolgens het stadje in. Nu ja, stadje, echt veel was het niet. Alleen rond het dorpsplein waren een paar kroegjes, een restaurantje en uiteraard een kerk. Wij een terrasje opgezocht om eerst het vochtniveau op peil te brengen. Daarna gereserveerd voor s 'avonds in het restaurantje en even gaan omkleden. Terug in het restaurantje kregen we een keurig plekje en een fantastische bediening. Maar het was wel erg heet daar. Nu was het eten vervolgens perfect en dat compenseert dan weer een hoop, maar het kostte wel moeite om wakker te blijven. Na enige dreigementen van de kant van Hil toch maar m'n ogen opengehouden tot aan de koffie, dus haar bleef het drama bespaard zoals we de avond ervoor meegemaakt hadden met die Engelsen.

Vanmorgen na het ontbijt weer op weg, terug naar Salta. Maar eest nog even een bergpasje van 3450 meter en vervolgens in een uurtje tijd weer zo'n 2000 meter naar beneden over een geweldige slingerweg met haarspeldbochten. Daarbij werden we uiteraard weer getrakteerd op prachtige vergezichten. Ergens aan het begin kwamen we ook nog door het Parque Nacional los Cardones. Hier staat het vol met reuze cactussen. En een aantal daarvan stonden ook nog in bloei. Verder hebben we nog een paar Condors gezien, maar die waren eigenlijk te ver weg om er een mooi plaatje van te maken.

En nu zitten we dan in Finka Valentina, een boerderij-achtig gebouw met zeer sfeervolle inrichting. En er was gelukkig een zwembad, dus weer even lekker relaxen. Verder komen me nu al diverse heerlijke geuren tegemoet uit de keuken dus dat wordt weer smullen. Goed glas wijn erbij, zacht briesje, temperatuur vanavond van 25 graden. Alle ingrediënten voor een romantisch avondje tafelen dus. En zoals de geur al deed vermoeden was het een super maaltijd van spinazie croquetten, een mals biefstukje met gepofte aardappelen en als toetje peren in een krokant korstje. Nog even het verhaaltje op Internet zetten en dan naar bedje toe. Weer een zware dag achter de rug :-)