Op naar Istanbul

Gisteravond uit eten in Biser, een dorp van niks, maar wel een soort dorpsplein met daaraan een restaurantje. Alhoewel dorpsplein, meer een grote betonnen vlakte in het centrum van het dorp waar alle straten op uitkomen.
In de avond zie je dan de hele dorpsgemeenschap langskomen. Oma die een koe loopt uit te laten. Opa met een paard en wagen en weer een ander met een ezelwagentje. En dan de jeugd. De meisjes lopen te flaneren en zitten een colatje te drinken op het terras van het restaurant en de jongens doen stoer op een brommertje. De wat oudere jeugd komt voorrijden met een rammelende BMW en een paar ouwetjes zitten ondertussen te schaken aan een tafeltje verderop. Nog weer verderop rijden een aantal jongeren steeds het zelfde rondje in hun auto en proberen daarbij de ergste kuilen te ontwijken.
En jij zit dan op je gemak te eten met een glaasje wijn erbij en een aangenaam temperatuurtje. Dat is echt genieten van een, voor ons, vervlogen tijd. Alleen het wijntje kwam verdacht veel in de buurt van azijn. Dat is het lastige als je niet weet wat je bestelt.
Verder niks geen TV en nog maar een enkele mobiele telefoon. In een omgeving waarvan wij bijna down zouden worden. Grijze, grauwe huizen, stof, onbegaanbare wegen en soms vrachtauto's van net na de 2e wereldoorlog. Dan realiseer je je dat we het bij ons toch eigenlijk best goed hebben.

Vanmorgen de boel weer ingepakt en op naar Istanbul. Nog bijna 300km, maar dat moet te doen zijn in een dagje. De grens zou wat langer duren volgens de campingbaas, omdat de controles voor drugs wat aangescherpt zijn.
Nu die drugs was onze zorg niet. Maar wel de ambtelijke molen. We moesten niet alleen de paspoorten tonen, maar ook de autopapieren, verzekering en, en dat werd ons knelpunt, de papieren van de caravan.
Tot onze schrik kwamen we er achter dat die nog thuis lagen. Wel dan kwamen we dus Turkije niet in. Misschien konden we de papieren laten faxen. Wij een sms verstuurd naar huis, maar er was niemand in de buurt die ze even kon inscannen enmailen. Na een half uur dan toch maar terug Bulgarije in en vervolgens naar Griekenland.
Toen we een 30km op pad waren kregen we een sms dat Barry thuis was en de papieren kon inscannen en mailen. Toevoellig zaten we vlak bij een andere grensovergang, dus wij daar heen. Paspoortcontrole opnieuw, maar nu kochten we gelijk een visum van €30. Er vanuitgaande dat alles deze keer goed zou gaan. Nee dus, want de grenspost was te klein en ze konden (lees waren te belazerd) ons emailtje niet uitlezen. Dan moesten we maar weer terug naar de andere grenspost, want die was groter en daar konden ze dat vast wel. Ik zei dat we daar niet zo'n zin meer in hadden en dat we dan graag onze €30 weer terug wilden. Maar nee, dat kon niet want ze waren gebruik. Ik verbaasd gevraagd hoe het kan dat we het land niet inmochten, maar dat ze dan wel gebruikt waren. Dom natuurlijk want er stond een stempel op en dan konden ze niet meer voor een ander gebruikt worden.
Ik boos en heb hem aangegeven dat dat aardig in de buurt van diefstal kwam, maar dat hielp uiteraard niet. Ik moest een klein stukje doorrijden en dan draaien om terug te gaan naar Griekenland. Nu kon ik niet draaien op de plek waar hij aanwees dus ik een stuk verder doorrijden. Gelijk begon hij "Halt, Halt" te schreeuwen, want de sukkel dacht dat ik zo Turkije in wilde rijden. Lachen dus, maar Hil vond het niet zo leuk want er stonden ook een paar militairen met mitrailleur.

Wij weer terug en omdat we nu toch de visa hadden besloten we alsnog terug te gaan naar de eerste grenspost.Beetje zonde als je zo ver gekomen bent en het dan moet opgeven. Betekende alleen wel dat we weer over de Grieks/Bulgaarse en daarna over de Bulgaars/Turkse grens moesten. Daar aangekomen weer de zelfde riedel. We werden zelfs herkend door iemand die ons vanmorgen ook had geholpen. Nu werden we, deels door hem, doorverwezen naar de juiste posten. En ons kentekenbewijs van de caravan werd keurig geprint. Met die papieren weer terug naar de controle en begonnen ze te zeuren over de groene kaart van de caravan. Na ongeveer 10 keer uitleggen dat zoiets niet bestaat en dat de caravan onder de verzekering van de auto valt bij een verkeersongeval, werden we eindelijk doorgelaten. Maar het was inmiddels wel 6 uur en Istanbul nog 3 uur rijden. En we moesten ook nog een vignette voor de snelweg kopen. Duurde ook weer een half uurtje want daarvoor waren, buiten de autopapieren, ook weer onze paspoorten nodig. Als je dan daarna onder een portaal doorrijdt met "Welcome to Turkey" geeft dat wel met een beetje een dubbel gevoel. Maar ja, je zoekt het avontuur en dan krijg je dat ook. Maar we zijn dus in Turkije :-)

We zijn nu dus maar gestopt op een camping bij Edirne en zien morgen wel weer verder. Vandaag dus een echte grensposten dag en een leerzaam dagje over de bureaucratie van de Turken.