Sesriem en de Sossusvlei
Blijf op de hoogte en volg Hans
11 September 2012 | Namibië, Swakopmund
10 september
Op het gemakje opgestaan en, genietend van de rust om ons heen, lekker ontbeten bij een warm zonnetje. s'Nachts is dat wel anders. Erg koud, maar daarvoor kun je lekker wegkruipen onder dekbed en dekens. Nadeel is wel dat je hoofd er bovenuit blijft steken. Ik snap nu waarom ze vroeger een slaapmuts hadden. Helaas heb ik er hier nog geen kunnen vinden.
Terug naar de receptie/boerderij om af te rekenen en weer op pad via Betta naar Duwisip Castle. Dit kasteel is gebouwd door een Duitse leger officier, die getrouwd was met een rijke Amerikaanse uit New York. Waanzin eigenlijk want alles is aangevoerd over 300 km woestijn via ossenwagens. En dat heeft 3 jaar geduurd. Maar wel grappig als je dan opeens in een soor ridderzaal binnenkomt.
De man zelf is in de 1e wereld oorlog om gekomen en zijn vrouw is rap naar New York teruggegaan en nooit meer hier geweest.
Vervolgens doorgereden naar Sesriem waar we de camping hadden geboekt om de SossusVlei te gaan bekijken. Dat zijn de mooie oranje duinen. Inmiddels was de auto zodanig door elkaar geschud dat de houder van het reserve wiel afgeknapt was. Je kon ons al van verre aan horen komen door het geratel op het dak. Gelukkig hebben we dit kunnen laten lassen bij een werkplaats van een van de lodges, want anders was het einde wild kijken met zoveel herrie tijdens het rijden. Gelukkeig nog wel een paar Hartmann Zebra's gezien en gauw een plaatje geschoten.
Op de camping ook weer prachtige plekken met eigen braai en zicht op het omringende landschap. Vroeg naar bed hier, want we wilden de volgende morgen als een van de eersten door de Gate naar de Sossusvlei. Ik had in het restaurant met een paar Fransen gesproken en die gaven aan dat de beste tijd om te vertrekken zo rond 5:30 uur was, dus kort nachtje.
11 september
Het is ons gelukt. We stonden vooraan om 5:30 uur. Maarrrr.. de gate ging pas om 6:15 uur open. Effe wachten dus in de kou. Eindelijk was het dan zover en inmiddels stonden er al heel wat auto's achter ons. Hek open en gasgeven. Een toegangsweg van 60 km. Dat hebben wij niet op de Veluwe.
Het eerste kwartier was het nog donker en bleef iedereen achter me, maar op een gegeven moment werd het een soort Parijs-Dakar race. Vooral de bussen hadden haast. Die stopten echter al na 45 km bij Dune 45. Toepasselijk naam. Ze hebben ook Dune 40 en je raadt het al, die ligt op 40 km. Ze rennen dan met z'n allen naar boven en gaan zitten kijken hoe de zon opkomt. Mooi, maar wel erg druk.
Wij zijn doorgereden naar Sossusvlei en daar over de laatste 5 km met een 4 x 4 busje door naar Deadvlei. We konden dat stuk ook zelf rijden, maar dan moest ik mijn banden leeg laten lopen en dan maar hopen dat je niet vast komt te zitten in het rulle zand. Het busje kostte 10 euro en voor dat beetje had ik geen zin om risico te gaan lopen dat ik er vervolgens een uurtje sta te tobben. En dan daarna je banden weer oppompen. Hebben we wel een compressor voor bij ons, maar moet je ook weer aansluiten etc. Niet gedaan dus.
In Deadvlei was de zon inmiddels al een beetje opgekomen en hier was het heerlijk rustig.
Deadvlei is een vlakte tussen de duinen waar allemaal dode bomen staan. Deze zijn honderden jaren geleden al dood gegaan en staan er nog steeds.
Vroeger liep hier de rivier de Sossus en deze kwam in zee uit. Nu staat er wel eens water in na een flinke regenbui, maar daarna zakt het hier weg in het zand. Daarom zie je in de vlakte allemaal zoutplekken, waardoor de begroeing is afgestroven. Prachtig gezicht met op de achtergrond die oranje duinen.
Vanaf Sossusvlei zijn we weer teruggereden naar Dune 45, waar op dat moment niemand meer was. Ook wij moesten onze sportiviteit testen en zijn er bovenop geklommen. Wat een ellende. Inmiddels 30 graden en een harde warme wind waardoor het zand om je heen stoof. Maar je bent er nu eenmaal en dan moet het even he. Boven gekomen zag je, hoe voorspelbaar, nog veel meer duinen. Prachtig gezicht, maar je staat er wel eerst een kwartierje uit te hijgen. 80 meter hoog door rul zand klauteren. M'n longen kwamen er aan de buitenkant zowat weer uit.
Vervolgens weer terug naar de camping om eindelijk eens te ontbijten, zand wegspoelen met de douche en een paar biertjes en daarna bijkomen bij het zwembad. En s'avonds dan de braai weer aan. Moet dan dus ook weer een Zuid-Afrikaans wijntje bij. Toch een beetje concureren met de dorst van de auto. En dan weer die sterrenhemel met de melkweg duidelijk zichtbaar. Wat een land is Namibie. Prachtig.
Op het gemakje opgestaan en, genietend van de rust om ons heen, lekker ontbeten bij een warm zonnetje. s'Nachts is dat wel anders. Erg koud, maar daarvoor kun je lekker wegkruipen onder dekbed en dekens. Nadeel is wel dat je hoofd er bovenuit blijft steken. Ik snap nu waarom ze vroeger een slaapmuts hadden. Helaas heb ik er hier nog geen kunnen vinden.
Terug naar de receptie/boerderij om af te rekenen en weer op pad via Betta naar Duwisip Castle. Dit kasteel is gebouwd door een Duitse leger officier, die getrouwd was met een rijke Amerikaanse uit New York. Waanzin eigenlijk want alles is aangevoerd over 300 km woestijn via ossenwagens. En dat heeft 3 jaar geduurd. Maar wel grappig als je dan opeens in een soor ridderzaal binnenkomt.
De man zelf is in de 1e wereld oorlog om gekomen en zijn vrouw is rap naar New York teruggegaan en nooit meer hier geweest.
Vervolgens doorgereden naar Sesriem waar we de camping hadden geboekt om de SossusVlei te gaan bekijken. Dat zijn de mooie oranje duinen. Inmiddels was de auto zodanig door elkaar geschud dat de houder van het reserve wiel afgeknapt was. Je kon ons al van verre aan horen komen door het geratel op het dak. Gelukkig hebben we dit kunnen laten lassen bij een werkplaats van een van de lodges, want anders was het einde wild kijken met zoveel herrie tijdens het rijden. Gelukkeig nog wel een paar Hartmann Zebra's gezien en gauw een plaatje geschoten.
Op de camping ook weer prachtige plekken met eigen braai en zicht op het omringende landschap. Vroeg naar bed hier, want we wilden de volgende morgen als een van de eersten door de Gate naar de Sossusvlei. Ik had in het restaurant met een paar Fransen gesproken en die gaven aan dat de beste tijd om te vertrekken zo rond 5:30 uur was, dus kort nachtje.
11 september
Het is ons gelukt. We stonden vooraan om 5:30 uur. Maarrrr.. de gate ging pas om 6:15 uur open. Effe wachten dus in de kou. Eindelijk was het dan zover en inmiddels stonden er al heel wat auto's achter ons. Hek open en gasgeven. Een toegangsweg van 60 km. Dat hebben wij niet op de Veluwe.
Het eerste kwartier was het nog donker en bleef iedereen achter me, maar op een gegeven moment werd het een soort Parijs-Dakar race. Vooral de bussen hadden haast. Die stopten echter al na 45 km bij Dune 45. Toepasselijk naam. Ze hebben ook Dune 40 en je raadt het al, die ligt op 40 km. Ze rennen dan met z'n allen naar boven en gaan zitten kijken hoe de zon opkomt. Mooi, maar wel erg druk.
Wij zijn doorgereden naar Sossusvlei en daar over de laatste 5 km met een 4 x 4 busje door naar Deadvlei. We konden dat stuk ook zelf rijden, maar dan moest ik mijn banden leeg laten lopen en dan maar hopen dat je niet vast komt te zitten in het rulle zand. Het busje kostte 10 euro en voor dat beetje had ik geen zin om risico te gaan lopen dat ik er vervolgens een uurtje sta te tobben. En dan daarna je banden weer oppompen. Hebben we wel een compressor voor bij ons, maar moet je ook weer aansluiten etc. Niet gedaan dus.
In Deadvlei was de zon inmiddels al een beetje opgekomen en hier was het heerlijk rustig.
Deadvlei is een vlakte tussen de duinen waar allemaal dode bomen staan. Deze zijn honderden jaren geleden al dood gegaan en staan er nog steeds.
Vroeger liep hier de rivier de Sossus en deze kwam in zee uit. Nu staat er wel eens water in na een flinke regenbui, maar daarna zakt het hier weg in het zand. Daarom zie je in de vlakte allemaal zoutplekken, waardoor de begroeing is afgestroven. Prachtig gezicht met op de achtergrond die oranje duinen.
Vanaf Sossusvlei zijn we weer teruggereden naar Dune 45, waar op dat moment niemand meer was. Ook wij moesten onze sportiviteit testen en zijn er bovenop geklommen. Wat een ellende. Inmiddels 30 graden en een harde warme wind waardoor het zand om je heen stoof. Maar je bent er nu eenmaal en dan moet het even he. Boven gekomen zag je, hoe voorspelbaar, nog veel meer duinen. Prachtig gezicht, maar je staat er wel eerst een kwartierje uit te hijgen. 80 meter hoog door rul zand klauteren. M'n longen kwamen er aan de buitenkant zowat weer uit.
Vervolgens weer terug naar de camping om eindelijk eens te ontbijten, zand wegspoelen met de douche en een paar biertjes en daarna bijkomen bij het zwembad. En s'avonds dan de braai weer aan. Moet dan dus ook weer een Zuid-Afrikaans wijntje bij. Toch een beetje concureren met de dorst van de auto. En dan weer die sterrenhemel met de melkweg duidelijk zichtbaar. Wat een land is Namibie. Prachtig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
